Reisdagboek #14: 6 dagen in de Manujungle

Toen onze planning wat ruimer bleek uit te pakken en we wat tijd over hadden, wisten we precies wat we wilden doen: naar de jungle bij Cusco. Na een dagje Cusco kozen we uiteindelijk voor Manu National Park, waar we thuis al veel goeds over hadden gelezen. Met Manu Vilca Expediciones gaan we 6 dagen de jungle in, waar we veel dieren hopen te zien en natuurlijk meer willen leren over het regenwoud. Ik neem je in dit reisdagboek mee naar de gereserveerde zone van Manu National Park.

Donderdag 29 juni: van Cusco naar Pillcopata

Zoals alle tours in Zuid-Amerika begint ook deze vroeg. Om 5.00 uur staan we naast ons bed, want om 5.30 uur worden we alweer opgehaald. En ook hier geen verrassingen, want we worden natuurlijk pas om 6.00 uur écht opgehaald. Dit heeft wel één voordeel: het ontbijt begint om 6.00 uur in het hostel, maar iets daarvoor staat alles al klaar. We konden dus vast ontbijten.

Als we worden opgehaald is het busje al bijna vol. De backpacks worden op de achterbank gegooid. Onderweg maken we nog een stop, want wij moeten nog steeds pinnen. Helaas houdt onze pinpas de dagen in Nederland aan. Omdat de Nederlandse dag voor ons gisteren om 17.00 uur begonnen is, zitten we nog op dezelfde Nederlandse dag en kunnen we nog steeds niet pinnen. Gelukkig willen ze heel graag dat we meegaan en mogen we het restant na afloop betalen.

Klaarmaken voor vertrek

De volgende stop is laarzen passen, want we hebben rubberlaarzen nodig in de jungle. Hiervoor stoppen we ergens in een buitenwijk van Cusco. Als alle laarzen zijn verzameld door de gids, mogen we terug de bus in. We rijden een stuk tot we bij onze volgende stop komen: ontbijten.

Omdat Hugo en ik al in het hostel hebben kunnen ontbijten, kunnen we hier op besparen. We nemen alleen een koffie en thee, want dit ontbijt is helaas niet inbegrepen bij de tour. Het is uiteraard brood met jam, dus ik ben er verder ook niet heel rouwig om.

De groep bestaat uit aardig wat mensen, maar morgen splitsen we al op. Een deel gaat een vierdaagse tour doen in Manu Nationaal Park. Wij gaan dieper het park in naar de gereserveerde zone. Een groot deel van deze jungle is afgesloten voor bezoekers (de begrensde zone of restricted zone), zelfs onderzoekers mogen daar alleen naartoe met speciale toestemming. Hier leven ook ’the naked people’, enkele stammen die hier al jaren leven en die geen contact hebben met onze samenleving.

Naast deze zone heb je nog twee zones: de culturele zone, waar mensen ook mogen wonen en voedsel verbouwen. Hier kun je meerdere dorpjes vinden. Deze zone ligt rondom de rivier Alto Madre de Dios. Tot slot heb je de gereserveerde zone (of reserved zone). Deze is toegankelijk voor toeristen, maar dit is streng gereguleerd. Alleen bepaalde organisaties hebben toestemming hier te verblijven. De ecolodges daar hebben ook geen elektriciteit bijvoorbeeld. Deze zone ligt langs de rivier Manu.

Paucartambo

Bij het ontbijt ontmoeten we de andere mensen uit onze groep. We gaan slechts met z’n vieren de gereserveerde zone in, de rest blijft in de culturele zone. Na het ontbijt mogen we weer een stuk de bus in.

Om de rit wat op te breken zijn er meerdere stops. De volgende stop is Paucartambo. Dit dorpje heeft een marktje, waar we naar de wc kunnen en waar mensen eventueel nog zaklampen kunnen kopen. Daarnaast heeft het een koloniale brug. We lopen een rondje voor een goed uitzichtpunt over de brug. Het dorpje heeft eenmaal per jaar ook een gigantisch feest, maar dat is niet nu.

Terug bij de bus krijgen we een snack en kletsen we wat, voor we doorrijden naar Manu National Park. Bij de ingang hebben we wederom een stop. Hier krijgen we lunch (een soort nasi). Omdat de lunch hier niet bereid kan worden, doet de kok dat in de ochtend al. Het wordt vervolgens per persoon in een soort Tupperwarebakje gedaan, die we dan krijgen met de lunch. Best een goed systeem eigenlijk. Terwijl we eten repareert de chauffeur iets aan de bus, wat gelukkig allemaal lukt.

Het cloudforest

Het eerste deel van de jungle bestaat uit cloudforest. We rijden een flink stuk door dit deel van het regenwoud, dat zo genoemd wordt omdat de wolken er steeds blijven hangen. Eigenlijk een soort mistig bos dus. We dalen langzaam af richting de rivier Alto Madre de Dios, waar we uit het cloudforest zullen zijn.

In het cloudforest leven verschillende dieren, die we proberen te spotten. De bekendste zijn toch wel de luiaard en de Andean cock-of-the-rock (of de rode rotshaan). Deze laatste is de nationale vogel van Peru, dus dat is natuurlijk wel een must-see.

Na even rijden roept één van de gidsen hard dat we moeten stoppen: hij heeft een Andesdwerguil (Andean pygmy owl) gezien. Dit mini-uiltje zit inderdaad bovenop een tak, vrij dicht bij de weg. Als we hem allemaal hebben gezien vindt de uil het mooi geweest en gaat hij weg, dus we vervolgen de route.

Op zoek naar de cock-of-the-rock

Na een poosje rijden stoppen we om een wandeling te maken. Hoewel we heel erg kunnen genieten van de prachtige uitzichten, is er helaas niet veel activiteit van de dieren, dus die zien we niet echt. Gelukkig groeit er genoeg in het cloudforest en zien we wel veel planten en bloemen.

We gaan de bus weer in en rijden verder. Op den duur maken we weer een stop: een cock-of-the-rock! We stappen snel allemaal uit om te kijken. Helaas zit de vogel erg ver weg, dus hij is niet makkelijk te fotograferen. De gidsen hebben wel een telescoop mee, waar iedereen om de beurt door mag kijken. Net als Hugo een betere lens aan het halen is en ik bíjna aan de beurt ben bij de telescoop, vliegt de vogel helaas weg.

De eerste lodge

We vervolgen de weg, maar hebben verder niet meer zoveel geluk. Onze eerste lodge is in het dorpje Pillcopata, helemaal beneden. Dat is een flink stuk rijden, ook nog nadat we het cloudforest al uit zijn. We komen uiteindelijk pas laat aan, als het donker is.

Iedereen krijgt een privékamer, dus Hugo en ik hebben een tweepersoonskamer. We hebben er zelfs een eigen badkamer bij, mét warm water! Omdat we deze luxe de komende week niet meer zullen hebben, nemen we allebei een douche. Wel zo prettig, want de douche in ons hostel in Cusco was niet zo goed. Deze is dat wel, dus ik kan meteen mijn haren weer wassen.

Na de douche gaan we op het terras van de lodge eten. Tijdens het wachten voor het eten ziet Hugo overal vuurvliegjes, heel cool. De koks koken samen een grote maaltijd voor iedereen. Deze is typisch voor Zuid-Amerika: eerst soep als voorgerecht, dan een hoofdgerecht. Het eten is erg lekker en er is meer dan genoeg.

Na het eten nemen we afscheid van het grootste deel van de groep. Wij hebben een lange dag en staan dus erg vroeg op, zij mogen wat langer uitslapen, want ze blijven wat dichterbij.

Vrijdag 30 juni: een dagje op de boot

Alweer heel vroeg staan we naast ons bed. We pakken alles weer in en nemen afscheid van de mooie lodge. Helaas is het niet al te best weer: het regent vrij hard. We trekken snel een sprintje naar de bus, waarmee we naar Atalaya rijden.

Ontbijt en regen

Aangekomen in het dorpje Atalaya stappen we uit. We gaan een soort restaurantje binnen. Barbie, onze kok, bereidt voor ons een ontbijt. Naast het standaard brood met jam krijgen we ook een dikke omelet, erg lekker!

Omdat het regent vertrekken we niet meteen naar het ontbijt. Onze gids, Lucho, wil eigenlijk wachten tot de regen voorbij is. Omdat het geen regenseizoen is regent het eigenlijk niet zo vaak dit seizoen. Ze zijn er dan ook van overtuigd dat het snel weer over zal zijn.

Terwijl wij spelen met de kittens van het restaurant en ons verwonderen over de zwarte vogels met gele staarten die langs vliegen, besluit Lucho toch dat we moeten vertrekken. De boot wordt ingeladen en we gaan er ook in zitten. De backpacks worden goed ingepakt in een plastic zeil en ook wij krijgen een zeil over ons heen. Hoewel de boot een dak heeft, komt er via de zijkanten toch water binnen.

Alto Madre de Dios

We worden voorgesteld aan de overige twee bemanningsleden: Maradona, de chauffeur, en Gusto. Met dit groepje van acht nemen we plaats in de boot en varen we de rivier Alto Madre de Dios af. Omdat we nu met de stroom mee varen, kunnen we niet zo makkelijk stoppen als we iets zien. Gelukkig betekent dit wel dat we sneller gaan.

Al snel kunnen we de eerste dieren zien. Als we iets zien zet Maradona de motor uit, zodat we toch vrij stil liggen en het goed kunnen zien. In dit deel zien we vooral veel vogels. Door de regen valt het echter toch wat tegen.

De lunch bestaat weer uit de bakjes, dit keer met een kippenpoot, rijst en groenten.

Boca Manu

We komen na een heel lange dag in de boot (het is wel een uur of zeven varen) komen we aan bij de monding van de rivier Manu. Hier komt deze samen met de Alto Madre de Dios en vormen ze samen de rivier Madre de Dios. Deze gaan we een klein stukje af, naar het laatste dorp. Deze heet heet toepasselijk Boca Manu (de monding van de Manu). In dit dorpje geven we enkele spullen af. Dat is vrij lastig, want door de regen is de rivieroever erg modderig en glibberig. Gelukkig hebben we de regenlaarzen.

We helpen mee wat spullen omhoog te tillen op de oever en lopen even een stukje het dorp in om naar de wc te gaan. We zijn er nog geen minuut of er landt een gier naast ons op de grond. En net nu we geen camera mee hebben genomen!

De gereserveerde zone van Manu National Park

Als we klaar zijn met spullen afleveren, nemen we de boot weer en gaan we terug naar de rivier Manu. Deze varen we op. Na een stukje komen we aan bij het punt waar we moeten inschrijven voor het park. Hier verlaten we de boot en lopen we het centrum in. Er is een kleine tentoonstelling over de dieren in deze zone. We moeten onze gegevens achterlaten, zodat men kan zien wie er allemaal is. Het is helemaal niet toeristisch, er zijn misschien vijf andere toeristen ingeschreven op dit moment.

Na het inschrijven krijgen we een korte uitleg over dit deel van het park en de regels. Als dat gebeurd is, nemen we de boot weer en varen we door naar onze lodge bij Otorongo. Je kunt gelijk al zien dat we in een ander deel zitten. Naast dat het is opgehouden met regen, zien we hier veel meer dieren. Niet alleen veel vogels, maar ook kaaimannen op de oevers.

Otorongo

Na een stuk varen komen we aan het einde van de dag aan bij ons kamp Otorongo. Hier staan de lodges. In Boca Manu hebben we de man opgehaald die de lodges onderhoud. Vroeger woonde er altijd iemand op het kamp. Er is echter één keer iemand omsingeld door jaguars in dit kamp, die zichzelf toen heeft opgesloten in de lodges tot de jaguars weggingen. Een andere keer is iemand zelfs aangevallen en opgegeten door de jaguars.. Daarom mag er nu niet meer iemand alleen achterblijven in het kamp, want dan kun je geen hulp vragen. Gelukkig is dit alles wel lang geleden.

De lodges zijn hutten op houten palen met een dak en netten aan de zijkant. Binnen staan twee bedden met klamboes en een tafeltje. Dat is het ook wel, want er is hier verder geen elektriciteit. We hebben even om uit te rusten en te installeren, terwijl Barbie aan het koken is.

Als het donker is geworden gaan we naar het gebouw dat dienst doet als keuken en gemeenschappelijke kamer. Hier eten we samen met Lucho Barbies heerlijke creatie. Omdat er geen stroom is, dineren we bij kaarslicht: romantisch!

Nachtwandeling

Vanavond doen we een nightwalk, een nachtwandeling, op zoek naar slangen, kikkers en insecten. Hier zie ik wel een beetje tegenop, want om nou te zeggen dat het mijn lievelingsdieren zijn.. Lucho en Gusto gaan voorop en wij volgen er in een rijtje achteraan. Met onze hoofdlampen op schijnen we rond, op zoek naar oplichtende ogen..

Al snel kunnen we de eerste spinnen spotten. We zien onder andere een prehistorische spin, echt een gigantisch ding! Ik vind het maar niks, maar Hugo komt héél dichtbij met zijn camera.

Vlakbij ons kamp is ook een uitkijktoren. Deze kijkt uit over Cocha Otorongo, een groot meer. We beklimmen de toren, omdat Lucho hoopt slangen te zien in de bomen. Halverwege de trap slaak ik een gil: er zit een kikker op de leuning! Die zochten we natuurlijk, maar ik had hem even niet verwacht. Er zitten nog veel meer kikkers onderweg naar boven.

Bovenop de uitkijktoren doen we een poging om kaaimannen te zien in het meer, maar deze vertonen zich niet vandaag. Ook de slangen hebben er geen zin in. Stiekem vind ik dat ook niet heel erg, want slangen vind ik best wel eng..

Na deze spannende wandeling gaan we slapen: morgen gaan we écht de jungle in!

Zaterdag 1 juli: zoeken naar reuzenotters

De volgende ochtend worden we gewekt door het licht en door brullende apen rondom ons kamp. We komen ons bed uit voor een ontbijtje, dat Barbie klaar heeft gemaakt. Helaas is het nog steeds regenachtig, dus dat is niet ideaal. Gelukkig maakt het ontbijt veel goed: fruit en pannenkoeken!

Na het ontbijt gaan we de boot weer in. We varen een stukje over de Manu, waarbij we weer veel vogels zien en ook kaaimannen. Na een stukje varen stappen we uit om een wandeling te maken, op zoek naar dieren. Al snel spot Lucho apen in de bomen. Dit zijn wolapen (woolly monkeys). Samen met Gusto begint hij wat bomen heen en weer te schudden. De apen vinden dit razend interessant en komen kijken wie die indringer is. Ze komen steeds dichterbij en gaan zelfs takken gooien, want ze zijn blijkbaar best territoriaal. Gelukkig is dat niet heel gevaarlijk als je een beetje oplet. Wel heel bijzonder om wilde apen van zo dichtbij te kunnen zien!

En we zien niet alleen de, maar ook de bruinrugtamarin (saddleback tamarin) zien we in de bomen verschijnen. En alsof dat niet genoeg is komt er nog een derde soort bij: de bruine kapucijnaap (brown capuchin).

Pas op, een kaaiman!

Na ons apenavontuur nemen we de boot weer en gaan we terug naar ons kamp voor de lunch. Ik heb de avond ervoor tegen Lucho gezegd dat ik graag een toekan wil zien, dus die spoort hij voor me op tijdens deze bootrit. Hij is wel wat ver weg, maar het is toch echt een toekan!

Als we bijna bij de oever zijn, zie ik een kleine kaaiman liggen. Lucho zegt echter niets en we komen steeds dichterbij. Als we bijna hebben aangelegd wijs ik daarom maar op de kaaiman. Lucho had hem niet gezien en is gelijk dolenthousiast, terwijl hij de kaaiman zoekt. Eigenlijk wil hij de kaaiman vangen om ons te laten zien, maar de kaaiman is het daar niet mee eens.

Snel probeert hij weg te vluchten, dus Lucho laat hem maar. Hij is hierdoor wel een stuk de oever op gegaan en dus erg goed te zien. Wel eng van zo dichtbij! Hij gaat terug richting de oever en duikt weg onder de boot. Daar word ik wel wat zenuwachtig van: is hij nu wel echt weg? Gusto probeert me te verzekeren dat hij weg is, zodat ik de boot uit durf te stappen.

Net als ik een voet over de rand zet geeft volgens mij Maradona echter een schreeuw en schrik ik me helemaal kapot. Dit blijkt gewoon een grapje te zijn, dus Gusto en Maradona liggen helemaal slap van het lachen, want ik wist niet hoe snel ik weer terug in de boot moest springen. Achteraf kan ik de humor er ook wel van inzien. Snel spring ik de oever op, voor ze me straks zo bang maken dat ik de hele week in de boot moet blijven 😉

Lunch

Dan is het tijd voor lunch! Omdat we in de buurt van het kamp zijn gebleven heeft Barbie daar voor ons gekookt. We krijgen vandaag weer prachtig opgemaakt eten. Na de soep verschijnt een schaal met rijst, olijven en gebakken ‘junglepotatoe’, waarvan ik nog altijd niet precies weet wat het is: in elk geval lekker. Ook krijgen we een schaal met kipspiezen. Het lijkt wel of Barbie alleen maar lekker kan koken.

Concha Salvador

We nemen de boot weer en varen naar een ander deel van de gereserveerde zone van Manu National Park. In dit deel ligt Concha Salvador, een groot meer. Eerst lopen we erheen, waar we nog wat dieren zien. Onder andere een mier die Lucho op de hand van de jongen in onze groep zet. Deze muur kun je blijkbaar gebruiken om wonden te hechten, want hij grijpt zich vast in je huid. Heel gek, gelukkig heb ik hem niet vast!

In Concha Salvador ligt één catamaran, die om de beurt door verschillende groepen gebruikt mag worden. Bij het inschrijven heeft onze gids Lucho een tijd aangewezen gekregen. Bij de catamaran moet je jezelf natuurlijk ook weer niet té veel voorstellen. Het is meer een soort vlot. Maradona en Gusto peddelen ons rond door het meer.

Het is vrij warm op het vlot, want we zitten vol in de zon. Ik trek daarom mijn laarzen uit. Dat blijkt achteraf niet het beste idee, want de muggen maken goed gebruik van mijn enkels: het enige deel waar geen DEET op gesmeerd is..

Dieren spotten

Gelukkig zijn deze muggenbulten het meer dan waard! We zijn nog niet lang aan het peddelen of we kunnen de eerste dieren al zien. In de bomen zitten namelijk een heleboel doodshoofdaapjes (squirrel monkeys). Deze schattige kleine apen zijn fantastisch om te zien. Hoe langer we kijken, hoe meer we er ontdekken. Doordat de catamaran geen motor heeft, zijn we heel stil en kunnen we heel dichtbij komen.

Terwijl wij de aapjes bestuderen, roept Lucho dat we niet moeten vergeten om ons heen te kijken. Hij wijst en we kijken meteen in de richting waar hij wil. Op een tak zitten een hele rij vogels, wat een leuk gezicht! Maar dat is niet wat Lucho wil dat we zien: onder de tak komt een groep reuzenotters aangezwommen! Ik kan niet geloven dat we zoveel geluk hebben. Het was afwachten of we ze zouden zien en nu komen ze al na niet eens tien minuten!

De otters zwemmen naar ons toe en komen zelfs heel dicht bij de catamaran. We zijn erg onder de indruk van deze mooie dieren, vooral omdat ze zo ontzettend dichtbij durven komen.

Maar hier blijft het niet bij. Naast vele vogels zien we ook nog een andere apensoort: de rode brulaap (Venezuelan red howler). Na een rondje over het meer hebben we een heleboel kunnen zien en is het tijd om weer van de catamaran af te gaan.

Terug naar het kamp en een nightwalk

Hoewel het misschien klinkt alsof we weinig doen op een dag, is dat helemaal niet zo. De wandelingen duren soms een paar uur, afhankelijk van hoeveel we zien en hoe lang we soms stilstaan. Terug in het kamp is het dus al bijna tijd om te gaan eten. Vandaag krijgen we lomo saltado, aardappelpuree en groenten. Er is ook een toetje: chocoladepudding. Tijdens het eten legt Lucho het programma uit voor morgen. Ook stelt hij voor nog een nightwalk te doen, want hij wil toch wel graag slangen zien.

Samen met Gusto en gewapend met hoofdlampen maken we weer een ronde door ons kamp. Dit keer gaan we een andere richting uit. Hoe Lucho hier de weg kan vinden is ons een raadsel, maar het lukt hem wel. We zien wederom een heleboel insecten, maar slangen laten zich niet echt zien. We komen weer tot aan het meer. Op een aanlegsteiger kijken we over het water, maar ook hier zien we niets.

Vlakbij de steiger ziet Gusto voetstappen in de modder. Eerder is het kamp een poosje gesloten geweest, want ’the naked people’ waren toen te dicht in de buurt. Nu lijken ze er dus weer te zitten. Lucho en Gusto gaan op onderzoek uit en laten ons bij het water. We zien nog een vogelspin in een nest en dan horen we beweging in het water.. Een kaaiman! Hij glijdt heel stil door het water en komt vrij dichtbij. Zijn oog licht op in het donker, vandaar de hoofdlampen.

Helaas hebben Lucho en Gusto weinig succes en gaan we met de hele groep terug naar ons kamp om te slapen.

Zondag 2 juli: afscheid van de reserved zone

Ook vandaag worden we weer gewekt door de wolapen. Ze zijn nu druk in de weer boven ons kamp en we kunnen ze zelfs best wel goed zien. We pakken alle spullen in en gaan naar het ontbijt, dat onder andere bestaat uit een warme drank van havermout en chocolade. Een beetje vreemde smaak, maar zeker niet vies.

Na het ontbijt stappen we op de boot. We zien weer van alles onderweg, onder andere een hele rij schildpadden op een tak, wat een heel grappig gezicht is. Ook zien we in een hoge boom een geelvleugelara (scarlet macaw), de grote rode papagaai. Maradona laat onze boot steeds vakkundig stilliggen als we dieren zien, zodat we ze kunnen bewonderen door de verrekijkers en kunnen fotograferen.

Met de catamaran op een meer

We gaan naar een ander meer, ook hier met een catamaran. Ook op dit meer zijn otters te zien. Als we de boot op willen stappen ziet Gusto ineens een slang in de takken. Dit tot grote vreugde van Lucho, die heel graag slangen aan ons wilde laten zien. Samen met Gusto probeert hij hem te vangen, maar de slang gaat er snel vandoor.

We varen rond over het meer en zien echt ontzettend veel vogels. Door de stille boot komen we heel dicht in de buurt van de alle dieren. Ze doen extra hun best om Hugo te helpen met de vogels, heel lief. Langs de oever kunnen we in de bomen weer apen zien. Ook vliegen er af en toe twee ara’s heen en weer over onze hoofden.

Dan gaat Lucho uit zijn dak: een kleine blauwe reiger (little blue heron)! Die is volgens hem heel zeldzaam in dit gebied en heeft hij maar een paar keer eerder gezien.

Na deze boottocht maken we een wandeling in de nabijgelegen jungle. We zien weer een andere versie van de oude, grote boom die ook vlakbij ons kamp staat.

De laatste stop

Met onze boot varen we weer wat verder naar onze laatste stop in de gereserveerde zone: het centrum waar we weer uit moeten schrijven. Op de oever zit een hele verzameling motten en vlinders, supermooi!

Dan is het helaas alweer tijd om ons echt uit te schrijven. We maken naast dit registratiecentrum nog een wandeling. Dit is een mooie afsluiter, want we komen in een deel met veel doodshoofdaapjes. Deze kleine aapjes komen heel dichtbij. Hugo en ik blijven daarom lang staan. Hoe langer we stilstaan, hoe lager ze komen! Heel bijzonder. Als we voor ons gevoel wel heel lang hebben gewacht lopen we snel weer door, voor Lucho ons achterlaat in de jungle. Dat is al bijna het geval: als we iets doorlopen komen we bij een splitsing en weten we even niet waar we heen moeten. Gelukkig komt ons groepsgenootje ons halen.

Boca Manu

Inmiddels begint het al laat te worden en gaan we door naar onze bestemming voor vanavond. Het eigenlijke programma zou ons al begin van de middag richting Boca Manu sturen, maar Lucho heeft het meer er extra bij gedaan. Dat is mooi, want doordat Boca Manu een dorpje is, zijn er veel minder dieren. Maar nu is het toch echt tijd en gaan we die kant op.

In Boca Manu lopen we naar de lodge. Het is hier wel wat luxer, ook omdat we vandaag geluk hebben. Er is vanavond een feest! Het dorp heeft jaarlijks een feest en dat is toevallig vandaag. Om die reden staat de generator de hele avond aan en is er dus stroom.

Terwijl we wachten op het eten is er weinig te doen. We wandelen een rondje, maar het dorpje is niet zo spannend. We gaan daarom maar in de algemene ruimte van onze lodge zitten. De stroom is hier niet aan, dus het is donker. Het is er druk, maar ik vind nog een plekje aan tafel om in mijn reisdagboek te schrijven. Na ongeveer een halfuur gaat de stroom aan. Wat blijkt? Er is een dorpsvergadering en wij zitten er middenin! Snel staan we op om plaats te maken.

Een dancebattle en een missverkiezing

De vergadering gaat door als ons eten al bijna klaar is, dus we eten vandaag in de keuken. Je kunt wel zien dat ze hier veel waarde hechten aan de regels en ideeën. Zo vindt Gusto het heel vervelend dat hij de tafel niet netjes kan dekken. Ook lopen ze maar een beetje rond tijdens het eten, tot ik vraag of zij niet moeten eten. Lucho maant ze ook te gaan zitten en eten. Eigenlijk doen ze dat niet waar wij bij zijn, hoewel dat voor ons natuurlijk geen probleem is.

Na het eten is er nog een mogelijkheid: we kunnen naar het feest. We besluiten daar maar een kijkje te nemen. Het blijkt een soort minifestival op een grasveld, met kraampjes en dergelijke. Als eerste is er vandaag een danswedstrijd. Verschillende scholen uit de buurt hebben een dans gemaakt, die worden nu opgevoerd. Ze hebben thema’s als Moeder Aarde en natuurbehoud. Sommige zijn heel vermakelijk, dus we hebben het wel naar ons zin.

Lachen om de foutjes

Mijn favoriet is het jongetje dat verkleed is als duivel: hij is helemaal rood geschminkt en er hangen drie zwarte ballonnen aan zijn broek, heel schattig. Een ander lachwekkend moment is als er een act is met een palmtak in een pot. Deze valt halverwege de uitvoering om, dus een jongen gaat hem rechtop zetten. Om vervolgens nog geen twee minuten later degene te spelen die hem moet omhakken met een machete, haha. En als je denkt alles gehad te hebben, besluit een hond lekker rond te banjeren door de uitvoering heen. Als dan tijdens de uitvoering Moeder Aarde (die al de hele tijd gebukt onder een laken zit) opspringt, schrikt de hond zich een ongeluk en rent hij hard weg.

Na deze vrij langdradige danswedstrijd volgt een missverzieking voor Miss Boca Manu. Omdat we morgen weer vroeg op moeten besluit ik deze aan mij voorbij te laten gaan en lekker het bed in te duiken.

Maandag 3 juli: kolibries en slangen

We staan alweer vroeg naast ons bed. Dit keer gaat ons dat beter af dan de begeleiders, want zij zijn gisteren naar het feest gegaan. Alleen Gusto ziet er fit uit. Dat weerhoudt Barbie er niet van een lekker ontbijt voor ons klaar te maken: omelet en gebakken banaan, hm! Ik ben heel blij met deze lekkere ontbijtjes, want er komt geen jam aan te pas.

De reden voor ons vroege opstaan is de papegaaienlik (parrot clay lick) die we bekijken. Hiervoor varen we weer een klein stukje de Manurivier op, maar niet helemaal tot aan de gereserveerde zone. Hier komen vogels op bepaalde tijden om het klei te eten. Dat bevat belangrijke mineralen die ze nodig hebben.

De parrot clay lick

Al vanaf ver is de groene vlek op de ‘muur’ goed te zien. Hoe dichterbij we komen, hoe meer en beter we de vogels kunnen onderscheiden. Ook is het geluid dat ze maken steeds beter te horen. Maradona weet de boot heel dichtbij te krijgen, zodat we het echt goed kunnen zien. Het is heel bijzonder om al deze vogels van zo dichtbij te zien, en dan ook nog eens zoveel!

Nadat we uitgekeken zijn varen we terug naar de Alto Madre de Dios. Vandaag gaan we deze bijna helemaal afvaren, richting Atalaya. Zo ver komen we niet, dus het is een minder lange tocht dan op de tweede dag. Toch is hij helaas niet veel korter in tijd, want we varen nu tegen de stroom in.

Een verrassing van Lucho

We kunnen zien dat we de gereserveerde zone hebben verlaten, want er zijn hier een stuk minder dieren dan langs de Manu. Het lag dus niet alleen aan de regen dat we zo weinig dieren zagen op de tweede dag. Tijdens de bootrit is het niet zo spannend: we zijn allemaal moe en liggen een deel van de tijd te slapen. We lunchen weer met een bakje, dit keer met rijst, aardappelen, groenten en vlees.

Ineens vraagt Lucho ons of we zin hebben in een extraatje: hot springs. Dat lijkt ons wel wat, dus we stoppen ergens. We klimmen een stukje omhoog en daar staan twee kleedhokjes. In onze zwemkleding gaan we daarna de prachtige hotsprings in. Ondanks dat we er al twee hebben gezien deze reis, is het zeker leuk: wederom een heel mooie locatie. Het water is wel wat minder warm dan in de andere, want heet en koud water worden gemixt. De buitentemperatuur is echter lekker in de jungle, dus dat is niet zo erg.

Kolibries

Eenmaal afgedroogd gaan we de boot weer in naar onze stop: de Paititi Lodge, onze laatste slaapplek. Bij deze lodge zegt Lucho dat we veel kolibries kunnen zien. We leggen aan en moeten dan een stuk omhoog lopen naar de lodge. Maar hij heeft gelijk: in de struiken voor onze kamers zitten overal kolibries! Snel leggen we onze spullen weg en spenderen we de meeste tijd tot het avondeten voor de struik, om alle soorten kolibries te bewonderen. Wat een mooie vogels en wat zijn we weer dichtbij!

Een extra groepslid

Nog hoger dan de lodge ligt de algemene ruimte. Hier ontmoeten we een nieuwe Amerikaanse jongen. Hij heeft een paar dagen gekampeerd in de jungle rondom deze lodge. Hij wilde graag zelfstandig de jungle in. Hoewel ze het eerst een belachelijk idee vonden, heeft Manu Vilca Expediciones hem uiteindelijk toch geholpen met dit gekke plan. Hij eet die avond met ons mee en gaat morgen mee terug naar Cusco.

De avondmaaltijd is helaas alweer de laatste die Barbie voor ons kookt. Ze heeft er wel iets moois van gemaakt: Peruaanse lomo saltado tonijn met rijst. En we krijgen er een heerlijk toetje bij: flan de leche.

Nightwalk

In de avond wil Lucho toch nog een keer een nightwalk doen. We zijn nu weer in een ander gebied en we hebben nog maar 1 slang gezien. Na het eten gaan we dus weer op pad. Sommige paden zijn wat lastig begaanbaar en we moeten een beetje zigzaggen door de bosjes.

Dan hoort Lucho een uil. We gaan kijken of we die kunnen vinden. We vinden een moeilijk pad en moeten dan over boomstammen klimmen. Lucho gaat ons voor, maar er blijkt een mierennest te zitten. Hij probeert het eerst, maar dan besluit hij toch dat het geen goed idee is en we draaien weer om. Ik loop achter Lucho en ben de eerste minuten nog zoet met mieren uit zijn nek slaan.. Gelukkig zijn ze niet gevaarlijk.

Na een flinke wandeling geven we het op: de dieren laten zich niet zien.

Dinsdag 4 juli: dierenopvang

Ook vandaag staan we weer op tijd naast ons bed, want we moeten nog een flinke reis maken. We mogen wel wat langer uitslapen dan gisteren gelukkig. Ons ontbijt is niet mijn favoriet, want we eten aardappelen met kaas en quinoa havermout, een beetje gek voor een ontbijt. Tot onze hilariteit ligt Maradona te slapen in de algemene ruimte met vrij hard volume. Barbie maakt hem wakker door wat water in zijn gezicht te gieten.

Op aanraden van Lucho werpen we nog een laatste blik op de struik met kolibries, want in de ochtend is er weer een ander soort. Deze heeft een grote rode kuif. En inderdaad, die vliegt er nu volop!

Het laatste dier

Nu is het toch echt tijd om terug te gaan en afscheid te nemen van de jungle. We stappen weer in de boot voor het laatste stuk naar Atalaya, waar we ook ingestapt zijn. Dit is niet meer zo heel ver.

Alsof de jungle kan horen dat we weggaan krijgen we nog een laatste dier als afscheid. Met Atalaya al in zicht roept Gusto ineens en stopt Maradona de boot. Een capibara! Dit is een soort supergrote cavia. Hij zit tussen de struiken op de oever, maar is erg goed te zien. We komen vrij dichtbij, maar dan vind de capibara het leuk geweest en gaat hij er snel vandoor.

Het animal rescue center

In Atalaya gaan we de boot uit en nemen we een bus terug naar Cusco. Dit is weer een heel lange rit. Na ongeveer een uurtje heeft Lucho een tweede verrassing: willen we misschien even stoppen bij een animal rescue center? We kunnen niet lang blijven, maar daar zeggen we geen nee tegen! In deze dierenopvang worden dieren opgevangen die gevangen zijn genomen door mensen als huisdier, maar die daar niet zo geschikt voor zijn. Deze mensen doen ze dan weer weg, maar dan kunnen ze niet meer overleven in het wild.

Als we het opvangcentrum binnen lopen, zien we meteen al de wolaap Rosita. Voor ik door heb wat er gebeurt komt ze als een gek op me afgerend. Ze klimt behendig langs mijn broek en trui omhoog en gaat in mijn nek zitten, haar handjes vastgeklemd in mijn haar. In eerste instantie schrik ik er een beetje van. Maar als Hugo zegt dat ze er eigenlijk heel relaxed bij zit kan ik er wel om lachen. De vrijwilliger van het opvangcentrum zegt dat ze dit heel vaak doet, dus ik accepteer het maar. Ze blijft ook zitten als ik rondloop.

Een luiaard aan je trui

Dan krijgt Rosita eten en verlaat ze mijn hoofd weer. We lopen verder met de vrijwilliger. Het volgende dier is een luiaard. Ze vraagt wie hem vast wil houden. Tot mijn grote verbazing wil niemand, dus ik bied mezelf aan. De luiaard haakt zijn pootjes in mijn trui en hangt lekker aan me. Het is intens schattig, zeker omdat ze lekker aan mijn trui blijft hangen tijdens de hele rondleiding.

Tijdens de rondleiding zien we ook nog een geelvleugelara, een tapir, een capibara en een nachtaapje (night monkey). Maar dan is het helaas weer tijd om te gaan. Bij de uitgang klimt Rosita weer op mijn hoofd en moeten we dus even moeite doen om alle dieren van mijn lijf te verwijderen, maar het lukt. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van de luiaard, nu één van mijn favoriete dieren.

Terug naar Cusco

Na deze laatste stop gaan we terug naar Cusco. Dit is een lange rit, maar vooral ook geen heel spannende rit. We rijden gelukkig wel weer door het prachtige cloudforest. Ook nemen we een iets andere weg terug naar Cusco, waar we vast een voorproefje krijgen voor Pisac. Rond een uur of zes zijn we terug in Cusco, waar we een welverdiende douche nemen: tijd om de aap uit mijn haren te wassen!

Na Manu Nationaal Park was het tijd om de omgeving van Cusco wat beter te verkennen, zoals je hier kunt lezen.

Ben jij ook benieuwd naar Manu National Park?

Meer lezen over deze reis? Bekijk ook de andere delen:

• Reisdagboek #1: Aankomst en Lima
• Reisdagboek #2: Huacachina, Nazca en Arequipa
• Reisdagboek #3: Hiken in de Colca Canyon
• Reisdagboek #4: Titicacameer in Peru
• Reisdagboek #5: La Paz en de Death Road
• Reisdagboek #6: Cochabamba en Sucre
• Reisdagboek #7: Dinosaurussen en Potosí
• Reisdagboek #8: Zilvermijnen en Tupiza
• Reisdagboek #9: Van Tupiza naar Salar de Uyuni
• Reisdagboek #10: Titicacameer en Cusco
• Reisdagboek #11: Incaruïnes en Rainbow Mountain
• Reisdagboek #12: Inca Trail
• Reisdagboek #13: Trujillo in Noord-Peru
• Reisdagboek #15: De eerste dagen in Ecuador
• Reisdagboek #16: Eerste week op de Galápagoseilanden
• Reisdagboek #17: Bartolomé, Española en San Cristóbal
• Reisdagboek #18: Walvis spotten in Salinas

Dit vind je misschien ook leuk om te lezen:

• 
  Vliegen over de Nazcalijnen: tips en kosten
• 
  Colca Canyon hike zonder groep of gids
• 
  Wat te doen in Vancouver?

Delen of bewaren voor later?