| |

Reisdagboek #4: het Titicacameer in Peru

Na onze avonturen in de Colca Canyon was het voor ons tijd om door te reizen naar andere bestemmingen in Peru. Ik neem jullie nog één keer mee naar Arequipa, maar dan gaan we door richting het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld.

Maandag 5 juni: uitrusten in Arequipa

Oorspronkelijk was het plan om meteen deze dag door te reizen. Ik had echter veel last van mijn blaren en we waren ook gewoon heel moe van alles, dus hadden niet zoveel zin om gelijk weer met alles rond te sjouwen. We besloten daarom nog een dagje in Arequipa te blijven en pas de dag erna met de bus door te reizen naar Puno.

We waren er vlak voor we naar de Colca Canyon gingen achter gekomen dat we nog één belangrijk ding vergeten waren in Arequipa: Juanita, het IJsmeisje. Zij is te zien in Museo Santuarios Andinos. Na uitgeslapen te hebben en ontbeten in het hostel is dit dus onze volgende stop.

Een bezoek aan het museum begint met film, die afhankelijk van de taal die je spreekt om een bepaalde tijd begint. Wij hadden de Engelse versie die Italiaans werd ondertiteld voor sommige andere bezoekers. Het is een documentaire die oorspronkelijk ook Engels is, maar ze hebben ongetwijfeld een Spaans nagesynchroniseerde. Deze gaat over Johan Reinhard. Hij heeft Juanita ontdekt en gaat in deze documentaire op zoek naar meer.

Mercado Arequipa
De markt in Arequipa, want we mochten geen foto’s maken in het museum.

IJsmeisje Juanita

Maar wie is Juanita dan precies? Johan Reinhard heeft haar gevonden op de vulkaan Ampato. Het is een dertienjarig meisje dat door de Inca’s is geofferd aan de vulkaan, zodat deze niet meer zou uitbarsten. Zij geloofden in deze natuurgoden, waarvan Pachamama, Moeder Aarde, één van de belangrijkste was. Na haar vondst werd zij overgebracht naar Arequipa en is Reinhard op zoek gegaan naar meer van deze kinderen, zoals in de documentaire te zien is. In totaal vinden ze er zeventien in Zuid-Amerika.

Het bijzondere aan Juanita en enkele andere gevonden kinderen is dat ze nog erg goed zijn gebleven. Ze noemen het ook wel ijsmummies, hoewel ze nooit bewust zo zijn achtergelaten. De kinderen zijn met andere voorwerpen begraven in de bergen. Door de kou en het ijs zijn ze echter wel bijna helemaal intact gebleven. Juanita is de eerste en daardoor de bekendste. Zij is te zien in het museum, maar niet het hele jaar. In de andere helft van het jaar is een ander meisje te zien (het museum heeft maar één ijskoude vitrine waar ze in tentoongesteld kunnen worden).

Thee en taartjes

Na deze ijskoude verhalen gaan we op zoek naar een tentje waarover de twee vrouwen in de Colca Canyon ons hebben verteld. Zij hadden het over een plek met ontzettend lekkere taartjes. We vinden La Despensa inderdaad en gaan voor koffie, thee en taartjes. En die zijn inderdaad heel lekker! Ik heb een chocoladetaartje met kersen, dat wordt opgewarmd, waardoor de chocolade er langzaam uitloopt als je hem eet. Heerlijk!

La Despensa
Chocolade- en aardbeientaartjes.

Na deze taartjes genieten we nog even van de zonnige stad en lopen we over de markt. Hugo wil nog foto’s maken en ik koop een heerlijk overdreven lamatrui. Hierna gaan we richting het hostel. De eigenaar gaf aan dat we, als we om half drie in het hostel zouden zijn, mee kunnen rijden naar een uitzichtpunt. Hij gaat zijn zoon dan uit school halen en het uitzichtpunt ligt er vlakbij. Omdat hij hier toch al naartoe moet, hoeven we er ook niet voor te betalen. We halen dus nog even een broodje en gaan terug naar het hostel.

Uitzichtpunt Sachaca

Ongeveer kwart voor drie (het blijft Zuid-Amerika) zitten we in de auto. Het is een hele rit, het lijkt meer alsof we drie dorpen verderop zijn. Hier stappen we uit en betalen we 1 sol om omhoog te mogen. Het uitzicht is inderdaad prachtig: alle bergen zijn te zien en ook Arequipa zelf. We vragen verbaasd of we nog wel in Arequipa zijn, maar dat is natuurlijk gewoon het geval. In Nederland zouden we dit meer een aangegroeid dorp noemen, maar hier niet.

Sachaca Arequipa
Uitzicht over El Misti en de bergen vanaf Sachaca.

Hij laat ons achter op het uitzichtpunt om zijn zoon te halen en we spreken een kwartiertje later af. Na nog even van het uitzicht te hebben genoten (en ons te hebben verwonderd over het feit dat de mensen ernaast kippen en kalkoenen houden op het dak) begeven we ons richting het kerkje waar hij ons weer komt halen.

Dieren op het dak
Kalkoenen en kippen op het dak..

In het hostel kopen we online een busticket voor de volgende dag. In het busstation zelf kopen is handiger, maar die ligt buiten het centrum. Dat zou betekenen dat we weer met de taxi heen en weer moeten en dat vinden we zonde van het geld. Gelukkig gaat het redelijk makkelijk met de creditcard.

We gaan weer even de stad in, want morgen vertrekken we echt. In de stad eten we pizza (eens even wat anders dan alle rijst, pasta en aardappelen) en maakt Hugo’s foto’s van alle verlichte gebouwen in de stad. We komen er de volgende dag achter dat Hugo’s geheugenkaartje het heeft begeven, dus helaas kan ik jullie die foto’s niet laten zien. Wellicht komen we weer tevoorschijn, maar nu hebben we dat even laten rusten. Gelukkig maken we bijna elke dag een backup!

Dinsdag 6 juni: op weg naar Puno en het Titicacameer

Als we de volgende ochtend op tijd wakker worden heeft Hugo een e-mail van de eigenaar van het hostel. Hij vraagt of we wat later kunnen ontbijten, want hij is nu op zijn werk in de universiteit. Van alle dagen is dat vandaag echter juist wel een probleem, want we moeten om 8.30 uur de bus hebben… Hugo mailt dat terug en we pakken onze spullen in, in de hoop dat we nog kunnen ontbijten.

Voor de zoveelste keer blijkt dit hostel fantastisch te zijn, want als we onze kamer uitkomen met onze tassen, leidt de vrouw van de eigenaar ons naar de tafel en maakt ze snel ontbijt klaar. En alsof we niet veeleisend genoeg zijn krijgen we zelfs een roerei. Nadat we haar uitvoerig hebben bedankt, stopt ze een taxi voor ons. We zijn netjes op tijd op het busstation.

Met Cruz del Sur naar Puno

We hebben inmiddels goede ervaringen met busmaatschappij Cruz del Sur en ook nu reizen we hiermee. Omdat we goedkoop willen reizen, hebben we twee losse bustickets gekocht. Deze waren goedkoper dan degene naast elkaar, waarom is ons niet helemaal duidelijk. We hebben dit echter eerder gehad en toen was de bus niet vol. Dat is wederom het geval, dus na vertrek ga ik naast Hugo zitten.

De busreis duurt vrij lang en die tijd vullen we met slapen, films kijken en de broodjes die we krijgen opeten. Maar dan komen we toch echt in Puno aan. De bus stopt vlakbij het Titicacameer, maar het centrum is wat verder de stad in, dus we nemen een taxi. Het hotel dat we hebben opgezocht blijkt een driesterrenhotel dat er duur uitziet. Als we binnenkomen is het echter precies zo duur als we hadden gezien op Booking.com, dus we gaan ervoor. Eindelijk een beetje luxer, met een groot bed en douches binnen in plaats van buiten. En nog altijd niet duur.

Welcome to Puno

Nadat we zijn geïnstalleerd gaan we Puno in. Het is niet echt een mooie stad en het is echt vreselijk toeristisch. Van tevoren hebben we enkele goede bureautjes opgezocht om een tweedaagse tour te doen over het Titicacameer. Eentje kunnen we niet vinden en bij de tweede krijgen we eigenlijk meteen een goede aanbieding. We weten dat verder kijken goedkoper kan betekenen, maar dit bureau staat bekend om het feit dat ze het lokale bevolking eerlijk betalen en het is goedkoop, dus we gaan er gewoon voor.

Puno en pizza

Nadat we dit hebben afgesproken bezoeken we nog wat dingen in Puno, zoals een uitzichtpunt, de kathedraal en Casa del Corregidor, een vrolijk gekleurd huis uit de 17e eeuw. En er moet nog iets belangrijks gekocht worden: zeeziektepillen voor mij. Als het donker begint te worden en de bezienswaardigheden sluiten gaan we eten. Zoals ik al zei is Puno erg toeristisch en kun je eigenlijk overal alleen pizza eten. We gaan voor Machupizza, een aanrader uit de Lonely Planet.

Casa del Corregidor Puno
Casa del Corregidor

In dit restaurantje is het vrij druk, maar we kunnen een plekje krijgen vlak naast de steenoven. Dat is niet erg, want het is koud in Puno. We bestellen knoflookbrood en pizza’s. Vooral het knoflookbrood is heel erg lekker en ook de pizza’s gaan er wel in. Omdat ze in de steenoven gaan, kunnen we zien hoe ze gemaakt worden. Het duurt wel even, maar we hebben tijd genoeg.

Machupizza
In mijn lamatrui in Machupizza.

Na het eten nemen we een warme douche is het hostel en pakken we alles in, want morgen is het tijd voor het Titicacameer.

Woensdag 7 juni: de drijvende Uroseilanden en overnachten op Amantani

We staan weer vroeg naast ons bed, want om 7.50 uur worden we opgehaald voor onze tour. Nadat we alles hebben ingepakt gaan we ontbijten. Onze backpacks mogen we achterlaten in het hotel, dus dat scheelt sjouwen. Het ontbijt stelt weer eens weinig voor, maar er is wel een tosti-ijzer en fruit, dus een geïmproviseerde tosti en fruit vormen mijn eerste maaltijd deze dag.

Als we worden opgehaald gaan we met een busje richting de haven. Hier hebben we heel kort vrije tijd, waarin we wat koekjes kopen en wat cadeaus voor ons gastgezin: rijst en pasta. Ze raden aan zoiets te geven, want daar hebben de families echt iets aan.

We hebben een prima boot. Er kunnen ongeveer 30-35 mensen in en het zijn een soort busstoelen, dus we zitten goed. Onze gids Ernest stelt zich voor. We hebben allerlei verschillende nationaliteiten in onze groep, waardoor Ernest afwisselend Spaans en Engels spreekt. Dit is een beetje onhandig, want zijn verhalen worden een beetje warrig en ik hoor dat hij sommige dingen niet in beide talen zegt. Maar het is wel een vriendelijke man die veel info geeft.

Uros, de drijvende eilanden

Na een halfuur varen komen we op de Uroseilanden aan. Dit zijn drijvende eilanden gemaakt van riet.  Op het eiland geeft Ernest uitleg over hoe de eilanden zijn ontstaan en hoe ze worden gemaakt. Tegenwoordig leven de bewoners voornamelijk van het toerisme. Na de uitleg worden we dan ook door één van de vrouwen meegenomen om haar hut te bekijken en probeert ze ons van alles te verkopen. Wat ze verkopen is echter handgemaakt en erg mooi. We overwegen een kussensloop te kopen, maar ze zijn toch wel duur en we hebben niet zoveel contant geld bij ons.

Uros Titicacameer
De eilanden zijn geheel gemaakt van riet.

Na dit eiland te hebben bekeken worden we meegenomen op een rieten boot, waarmee we naar een ander eiland varen. Het is meer dobberen dan varen en niet heel spectaculair, maar wel leuk om de eilanden vanaf hier te zien. Op het tweede eiland kun je een stempel in je paspoort krijgen van het meer en eventueel wat eten kopen, maar wij hebben de koekjes nog.

De tocht naar Amantani

Vanaf Uros is het ongeveer drie uur varen naar onze volgende bestemming, het eiland Amantani. We bevaren het open meer op en krijgen ook meer golven, dus ik heb een zeeziektepilletje ingenomen. Dit werkt goed: ik kan een flink deel van de reis gewoon lezen en ik besteed ook een deel aan slapen, want dat doe ik altijd goed in bewegende voertuigen.

Als we na een paar uurtjes bij Amantani aankomen, staan de families al op ons te wachten. Ze zwaaien naar ons vanaf de kade. We gaan aan land en lopen een stukje de kade op, voor onze gids ons indeelt bij de gezinnen. De verschillende dorpjes op het eiland ontvangen om de beurt de toeristen, dus daarin hebben we geen keuze. We worden samen met twee Amerikanen ingedeeld bij het gezin van Maximo en Anselma. We volgen hen naar het dorp, want nog best een stukje lopen is.

Amantani Titicacameer
Achter Anselma aan naar boven op Amantani.

Vanaf het meer moeten we natuurlijk omhoog en omdat het Titicacameer op flinke hoogte is, raak je hier snel van buiten adem. Gelukkig zijn Hugo en ik al wat hoogte gewend en zijn we wat sneller dan anderen, die meteen vanuit Lima door zijn gekomen. Na een poosje lopen komen we aan bij het huisje.

Lunchen bij het gastgezin

Het huisje is eigenlijk best wel mooi. We krijgen een kamer met twee bedden met een hele stapel dekens en de Amerikanen krijgen ook een kamer met zelfs drie bedden. Erna gaan we eten. De man is een leraar Spaans, wat goed uitkomt, want Maximo heeft best wel een accent. Ze spreken officieel namelijk Quechua op dit eiland, hoewel ze ook allemaal wel Spaans kunnen. Maximo blijkt de leider van het dorp te zijn, vandaar het mooie huis.

Anselma heeft lunch voor ons gemaakt: quinoasoep en erna weer vertrouwd rijst met gefrituurde kaas en thee als afsluiter. Ik vis de aardappelen zoals meestal van mijn bord om aan Hugo te geven terwijl ik de Amerikanen uitleg dat ik niet zo van aardappelen houd. Het is een heel leuk stel waar we goed mee overweg kunnen.

Omhoog naar de tempels

Maximo brengt ons terug naar het grote plein in het dorpje, waar we de rest van de groep en de gids weer zien. We mogen nu kiezen: er zijn twee tempels op het eiland op twee bergen, Pachamama en Pachatata (Moeder Aarde en Vader Aarde). Met een deel van onze groep kiezen wij voor Pachamama, want die is hoger. De Amerikanen hebben last van de hoogte en kiezen voor het lagere Pachatata. Het uitzicht vanaf de top is prachtig en we zien de zon onder gaan. Vlak voor hij onder is lopen we terug naar het dorp, zodat we niet de hele weg in het donker lopen.

Pachamama Amantani
Uitzicht vanaf Pachamama op Amantani.

Op het plein wacht Maximo op ons en gaan we terug naar het huisje. Anselma maakt hier avondeten voor ons: soep en erna rijst, aardappelen en pasta. De Amerikanen vinden het erg grappig als ik eerst blij roep dat we eindelijk geen aardappelen hebben, maar ze daarna toch ontdek onder de rijst.

Omkleden in traditionele kleding

Na het eten is er om 20.00 uur een feest in het dorp. We vragen Anselma of ze erheen gaat en zij zegt dat het aan ons ligt. Ze ontvangen ongeveer 10 dagen na elkaar gasten, waarna ze weer drie maanden geen gasten hebben. Deze 10 dagen hebben ze elke dag feest, dus ze moet nu al bijna een week elke dag die kant op. Wij zijn wel nieuwsgierig en willen toch even kort een kijkje nemen.

Als antwoord hierop komt Anselma tevoorschijn met een heleboel kleding. Wij krijgen traditionele vrouwenkleding aan en de mannen een soort poncho. Ik ben natuurlijk veel te lang, tot hilariteit van Anselma, die amper het shirt over mijn hoofd krijgt. De rok is bij mij meer een minirok, maar gelukkig houd ik mijn broek eronder aan.

Amantani feest
In de traditionele kleding op het dansfeest op Amantani.

Dansen op het feest

Op het feest zien we weer veel van onze groep, hoewel niet iedereen. We staan een beetje vertwijfeld te kijken hoe iedereen rondrent in cirkels en wagen ons aan een dansje. Na een poosje komt Anselma met ons dansen in een cirkel. Al snel rennen wij ook in cirkels door de ruimte. Een vreemde dans, maar wel erg grappig!

Na een uurtje hebben we het echter wel gezien en besluiten we richting huis te gaan, ook omdat Anselma er niet al te gelukkig uitzag toen we richting het feestje gingen. En inderdaad, haar gezicht licht op als we zeggen dat we naar huis willen. We vinden het zelf een fijne mix tussen even het feestje zien en op tijd slapen.

Thuis schrik ik me dood: mijn e-reader is weg! Ik herinner me dat ik hem op de boot heb laten liggen nadat ik had gelezen. Ik hoop van harte dat we dezelfde boot hebben, want onze gids zei dat we alles mee moesten nemen…

Donderdag 8 juni: de breiende mannen op Taquile

De volgende ochtend worden we wakker van de wekker. Niet lang erna worden we wakker gemaakt door gebons op de deuren: ontbijt! We pakken onze spullen weer in (niet veel werk met een kleine rugtas) en lopen naar de keuken.

Tot grote hilariteit van de Amerikanen had ik gedroomd dat we weer soep en aardappelen als ontbijt zouden krijgen. Eenmaal in de eetkamer is Anselma ook daadwerkelijk aardappelen aan het koken… Maar gelukkig: we krijgen pannenkoeken als ontbijt, dus dat is lekker en vult goed. Na het ontbijt maken we ons verder klaar en genieten we nog even van het uitzicht over het eiland. Vlak voor we weggaan willen de Amerikanen nog een foto met ons gastgezin. Anselma rent naar binnen, want dan moet ze zich eerst omkleden! Dit doet ze echter razendsnel.

Met de boot naar het volgende eiland

We geven Anselma en Maximo de rijst en pasta die we hebben gekocht en nog een kleinigheidje uit Nederland: Delftsblauwe klompjes. Vooral met dit laatste zijn ze heel blij, hoewel ik denk dat ze deze eerder hebben gezien – ze hebben ook een mok met Arjen Robben in de kast staan… Maximo heeft het meteen over ‘zapatos de Holanda’, schoenen uit Nederland. Hij legt ze in de vensterbank van het huisje.

Maximo brengt ons naar de boot, waar we gedag zeggen. Ik ga zo snel mogelijk de boot op en tot mijn opluchting ligt inderdaad mijn e-reader daar nog! Voortaan extra goed opletten dus, want dit was wel een beetje dom.

Boot Titicacameer
De boten die ons over het Titicacameer vervoeren.

Als we allemaal op de boot zijn vertrekken we naar het volgende eiland, Taquile. Dit is ongeveer een uurtje varen.

Feest op Taquile

Op Taquile staat niemand klaar om naar ons te zwaaien, weer eens wat anders. We lopen een flink stuk omhoog naar het centrale plein. Een hele tocht met deze hoogte, zeker omdat sommigen nog altijd niet gewend zijn aan de hoogte. Ons (vooral Hugo) gaat het gelukkig beter af.

Onderweg zien we huisjes en straten met witte verf en op het centrale plein is dit nog veel erger. Gids Ernest vertelt dat dit is omdat ze nu Pinksteren vieren. Er wordt dan een groot centraal feest georganiseerd en de verf geeft aan waar dit feest is. Ik neem aan dat dit er vanzelf weer afgaat na verloop van tijd.

Taquile plein
De witte verf op de huizen en straten in Taquile.

Een deel van de groep gaat één of andere oude trap bekijken, wij blijven op het plein en bekijken de winkeltjes. Dan horen we ineens muziek, of meer een verzameling instrumenten, en komen er mannen met een soort boog het plein op. Ze laten hem echter steeds vallen en de muziek klinkt nergens naar. Ook lopen ze wat doelloos rond.

Pinksteren Taquile
De feestende mannen op Taquile.

Partyanimals

Uiteindelijk proberen ze hem in de grond te zetten, wat na heel veel gedoe lukt. We zien ze ook steeds drinken en cocabladeren kauwen. Sommige zijn duidelijk erg dronken. En dat om 10 uur in de ochtend! Maar dan begrijp ik van een andere toeschouwer dat ze gisterenavond naar het feest zijn gegaan en door zijn gegaan tot nu: ze zijn dus de hele nacht opgebleven. Dat verklaart het gekke gedrag wel een beetje.

Als de hele groep weer compleet is wandelen we een heel stuk over het mooie eiland. We gaan naar de haven aan de andere kant. Na een hele reeks prachtige uitzichten komen we aan bij het restaurantje waar we gaan lunchen.

De breiende mannen op Taquile

De gids vertelt ons hier over de breiende mannen. Ondanks dat we ze niet echt gezien hebben, is dat één van de bekendste dingen van dit eiland. Het andere is de mutsen die ze dragen. Aan de kleur en manier waarop ze die dragen kun je zien of ze getrouwd zijn of vrijgezel, erg grappig.

Mutsen Taquile
De mutsen van de mannen op Taquile.

Onze lunch bestaat uit vers gevangen forel, mijn favoriete vis, dus dat is lekker! Hij smaakt ook heel goed. Deze vissen zwemmen in het zoete water van het Titicacameer en zijn dus één van de specialiteiten.

Taquile
Uitzicht tijdens onze wandeling over Taquile.

Terug naar Puno

Na de lunch nemen we de boot terug naar Puno, wat weer ongeveer drie uur duurt. We kunnen dus weer een beetje uitrusten en nog één keer naar de Uroseilanden kijken als we daar voorbij komen. Dan zijn we alweer terug in Puno en zit ons avontuur op het Titicacameer erop. We kunnen met het busje terug naar het hotel.

Bij de haven staat echter de taxi te wachten die de Amerikanen de vorige dag heeft afgezet. Hij heeft afgesproken ze mee te nemen naar een oude pre-Inca-begraafplaats een stuk buiten Puno. We moeten nu snel nadenken, maar besluiten dan met ze mee te gaan. Ik ben wel benieuwd!

Sillustani

De taxichauffeur vraagt of we het leuk vinden als hij meegaat naar de begraafplaats. Omdat hij ons in de taxi al veel kon vertellen en veel lijkt te weten, vinden we dat een goed idee. En dat blijkt heel slim! Voor de kleine entreeprijs vertelt hij ons alles over de begraafplaats Sillustani en de chullpa’s – een soort omgekeerde kegels waarin rijken en geestelijken begraven werden. Het is superinteressant en maakt het bezoek echt veel leuker.

Sillustani
Eén van de chullpa’s van Sillustani: de doden werden met allerlei offers in een toren gelegd.

Als de zon bijna ondergaat, keren we terug naar Puno. We laten ons allevier afzetten bij ons hotel. De Amerikanen nemen vanavond een nachtbus naar Cusco, wij blijven een nachtje in Puno om morgen naar Bolivia te gaan. Zij kunnen even de wifi gebruiken in de hal terwijl wij opnieuw inchecken.

Afscheidsdiner

We gaan terug naar dezelfde pizzeria, want daar hebben we lekker gegeten de vorige keer. Ik heb vooral weer zin in het knoflookbrood! Het is heel gezellig en een leuk afscheid. Erna zeggen we de Amerikanen gedag en gaan we terug naar het hotel: eindelijk weer douchen en in een warme kamer slapen.

Donderdag kun je de rest van deze week verwachten. We reizen dan naar Bolivia, waar we de politieke hoofdstad La Paz bezoeken.

OP DE HOOGTE BLIJVEN?

Dan kun je Groetjes uit Verweggistan volgen op Instagram of Facebook. Ik probeer dagelijks een foto te plaatsen (als we internet hebben) op Instagram.

Delen of bewaren voor later?

Vergelijkbare berichten

4 reacties

  1. Wat een gave belevenissen op het Titicacameer! Leuk om bij locals thuis te slapen en in traditionele kleding zo’n feest te vieren. Klinkt erg tof! Ik had wel eens gehoord over het dorp op het rieten vlot, maar wist niet dat er nog meer te bekijken is op het meer. Leuk om te weten dus!

    1. Ja, er is van alles te zien. De Uroseilanden liggen het dichtstbij en zijn daarom het vaakst bezocht, maar de andere eilanden zijn stiekem veel mooier, haha.

Laat een antwoord achter aan Marcella Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.