Reisdagboek #5: La Paz en de Death Road

In dit verslag gaan we de grens over en reizen we naar Bolivia. Daar ontdekken we de grote stad La Paz en doen we iets heel spannends: we fietsen over de beruchte Death Road..

In eerste instantie zaten er geen foto’s in dit verslag, aangezien ik erg slechte wifi had. Achteraf kon ik dit gelukkig alsnog doen, dus nu kun je alle foto’s wel bekijken!

Vrijdag 9 juni: op naar Bolivia

Als de wekker gaat pakken we in en gaan we ontbijten. We willen op tijd door, want we moeten vandaag de grens over. Hugo heeft opgezocht hoe laat de bussen gaan, dus we zorgen dat we op tijd op het busstation zijn. Dat is nog even een uitdaging, want als je ze niet nodig hebt zijn er overal taxi’s, als je ze wel nodig hebt zijn ze nergens.

Als we eenmaal een taxi hebben gevonden zijn we er gelukkig snel. Er gaan twee bussen naar La Paz met Tour Peru, uiteraard op heel andere tijden dan op internet staat. We zijn gelukkig wel nog op tijd voor de bus van 7.15 uur.

Kletsen met medereizigers

Deze bus is al wat minder luxe dan Cruz del Sur, want we moeten zelf onze bagage naar het bagagevak brengen. Verder is de bus wel prima, dus we hebben niets te klagen. We raken aan de praat met een Amerikaan en een Portugees/Britse die nu in Chili wonen. Zij gaan ook naar La Paz. Dat is verwarrend, want de bagage moet dan anders gelabeld. Maar het komt goed.

We delen de bus ook met een stel dat we eerder ook al in een bus zagen en die ons grappend busmaatjes noemt. Zij zijn al naar de Galapagoseilanden geweest en kunnen ons daar enthousiast over vertellen, dus dat is leuk.

De grens oversteken

Dan gaan we eindelijk rijden. We hebben mooi uitzicht over het Titicacameer, daar rijden we steeds langs. Na een uurtje of 3 komen we aan bij de grens. Eerst moeten we de bus uit en kunnen we wat geld wisselen en wat eten kopen. Dan rijden we iets verder, waar we uitstappen om een exit-stempel te krijgen voor Peru.

En dan begint het lange wachten… We staan ruim een uur in de rij. Ondertussen worden we nog even ondervraagd over onze bezigheden in Peru (een enquête voor de toeristenbureaus). Eenmaal aan de beurt blijkt er één man aan het werk te zijn. Niet heel handig dus.

Met onze exit-stempel mogen we de grens over en kunnen we Bolivia in wandelen. Hier moeten we natuurlijk weer gecontroleerd worden. Voor Bolivia krijgen we naast een stempel een papiertje dat we bij weggaan weer nodig hebben, dus we moeten het niet kwijtraken.

• Meer weten? Lees alles over de grensovergang tussen Peru en Bolivia.

Een spannende oversteek

Dan mogen we eindelijk weer de bus in en kunnen we door! Denken we. Want niet lang erna komt er een man de bus in die ons in zowel Spaans als Engels verteld dat we straks uit moeten stappen. We moeten namelijk een rivier oversteken?! We stappen uit de bus en moeten voor een klein bedrag met een bootje naar de overkant. De bus komt vervolgens met een andere boot. Dat ziet er wiebelig uit, dus we denken er maar niet over na.

De boot met de bus is veel langzamer, dus we kunnen even een broodje halen en met de anderen kletsen. We blijken een stuk Titicacameer over te zijn gevaren en we verwonderen ons allemaal over het feit dat hier niets handigers op is bedacht.

Uiteindelijk komen we pas rond een uur of 17.00 aan in La Paz. Dat is dus een flinke busreis die ons bijna de hele dag heeft gekost. Gelukkig blijkt de bus te stoppen in de straat waar we een hostel hebben geboekt en niet in het busstation. Waarom? Geen idee, maar wel handig.

We besluiten die avond lekker makkelijk te doen en eten wat in het restaurant bij het hostel. Erna wandelen we nog een rondje en vragen hier en daar wat info over het fietsen van de Death Road, want dat willen we ook graag doen.

Zaterdag 10 juni: een dagje La Paz

Het stel uit Chili had ons al gezegd dat het is vandaag een feestdag was in La Paz en dat merken we meteen de volgende dag. We hebben wat tijd vol te maken voor de free walking tour begint. Vlakbij het hostel zijn hele straten afgezet voor de optochten die overal langskomen. We zien de meest kleurrijke groepen die voorbij dansen en blijven er even kijken.

We ontdekken al snel het nadeel van dit feest: veel dingen zijn helaas dicht. We zijn dus redelijk op tijd op het plein met de free walking tour. We halen een fruitsalade en wachten op het begin.

Free walking tour in Bolivia

De free walking tour neemt ons mee langs de markt: La Paz staat bekend om haar grote openluchtmarkt. Om die reden zijn er weinig winkels en praktisch geen supermarkten. Naast deze markt gaan we ook naar een overdekte mercado, die we al kennen uit Arequipa, waar we een empanada en vruchtensapje halen.

Alsof dat niet genoeg markten zijn heb je nog de heksenmarkt, waar allerlei middeltjes verkocht worden waar Bolivianen in geloven en gekke dingen als lama-foetussen om offers uit te kunnen brengen.

Het laatste deel van de walking tour gaat normaal naar Plaza Murillo, waar de mooiste gebouwen van La Paz staan. Deze stad is de politieke hoofdstad van Boliva (zoals Den Haag bij ons) en daar staan de overheidsgebouwen en kathedraal. Het is echter lastig om de straat over te steken met de optochten, dus die informatie geven ze ons ergens anders.

Vliegen over de stad

Na deze informatie hebben we nog een hele middag te vullen. Iets anders waar La Paz bekend om is geworden zijn haar teleferico’s, kabelbanen over de stad. Deze zijn niet voor toeristen, maar een vorm van openbaar vervoer. Er zijn nu al vier lijnen en dat willen ze uitbereiden tot wel twintig! Omdat het tot het OV behoord is het erg goedkoop, dus dat is fijn.

We wandelen naar de ingang van de gele lijn en nemen deze naar boven, helemaal tot de bovenste wijk El Alto. Deze wijk staat niet bekend als heel veilig, dus we lopen alleen naar het uitzichtpunt. Het is bijzonder om te zien hoe groot de stad is. Andere Zuid-Amerikaanse steden zijn ook groot, maar door deze hoogte zie je het pas echt.

Bij het uitzichtpunt staat toevallig ook een Nederlandse jongen met wie we spraken tijdens de walking tour. Met hem nemen we de teleferico weer omlaag en wandelen we terug naar het centrum. Hier zeggen we hem gedag, want we willen toch Plaza Murillo wel even zien.

Dansers in de straten

Bij de oversteek worden we net tegengehouden en moeten we weer een hele optocht afwachten. Het mannetje ziet echter Hugo’s camera en zegt dat hij wel foto’s mag maken, waardoor Hugo als een echte persfotograaf eerste rij mag staan. Dat maakt het wachten wat minder erg.

Zoals verwacht is de kathedraal ook niet open, maar het plein is alsnog mooi. Er zijn wel iets te veel duiven naar mijn smaak, want ik houd niet van vogels.

We sluiten onze dag af door de tourbureautjes af te gaan. Bij één van de bureautjes die goede waarderingen heeft op Tripadvisor besluiten we de Death Road te boeken voor de volgende dag. Als dit is gelukt gaan we nog eten in een restaurant, voor de gaan slapen.

Zondag 11 juni: Death Road

We staan alweer vroeg naast ons bed, want we moeten om 7.45 uur bij het kantoortje zijn. We eten het (vrij beroerde) ontbijt en geven onze tassen af. We willen een nachtje langer blijven dan geboekt, dus we moeten van kamer wisselen.

Netjes op tijd staan we bij het kantoortje, maar er is natuurlijk niemand. Rond 8.00 uur worden we binnen gelaten. Als iedereen er is, nemen we een busje met de fietsen als op het dak. We zijn met ongeveer 10 personen en onze gids, Max. Ook hebben we nog een extra gids, Alex, en een chauffeur van het busje.

Op naar Death Road

Het is een stukje rijden naar het begin van de Death Road. De weg heet Death Road (of eigenlijk Camino de la Muerte) omdat het een van de gevaarlijkste wegen ter wereld is. Dit omdat hij vrij smal is en je over de randen een diepe afgrond hebt. Er gebeurden hier altijd veel ongelukken met veel doden.

Negen jaar geleden is er echter een nieuwe weg geopend, wat betekent dat er bijna geen auto’s meer rijden over de Death Road. Om die reden is het niet meer zo gevaarlijk, want je mag gewoon rechts tegen de berg aan rijden (en niet links langs de afgrond, zoals vroeger toen je nog tegenliggers had).

Bovenop de berg krijgen we een ontbijtje terwijl de fietsen klaar worden gemaakt. Dan krijgen we onze outfits: kniebeschermers, elleboogbeschermers, een broek, een jasje, handschoenen en een fullface-helm. Dit geeft wel een veilig gevoel, dan bezeer je jezelf niet als je valt. We beginnen met een stuk asfaltweg, zodat je een beetje een de fiets kunt wennen.

Van koude bergen de jungle in

Na de asfaltweg gaan we met het busje een stukje omhoog voor we aan de echte Death Road beginnen. Wat deze weg ook bijzonder maakt is dat je begint op de hoge, droge en koude altiplano en dat de weg beneden eindigt in de jungle bij Coroico. De natuur rondom de weg is daarom prachtig.

De Death Road is een onverharde weg vol stenen, dus het hobbelt flink. In het begin ben ik voorzichtig en rijd ik bij de achterste drie. Hugo rijdt een stuk harder en ligt meestal tweede (op de gids na dan). We houden om de zoveel tijd even pauze voor foto’s. Ongeveer halverwege stoppen we voor een langere pauze met eten en drinken.

Op dit punt kun je ook ziplinen, wat vrij nieuw is. Wij besluiten dit niet te doen om wat geld te besparen, maar we kunnen de anderen het wel zien doen. Het is inmiddels als veel lekkerder weer, dus het is een fijne pauze.

Spannende verhalen

Ik klets in de pauze nog wat met de chauffeur, die ons nog wat enge dingen vertelt over de Death Road. Zo is dit jaar nog een busje van hun maatschappij over de rand in de afgrond gevallen.. Alleen de chauffeur zat erin en ze weten niet exact wat er gebeurd is. Ze denken dat hij is ingehaald door een onervaren gids van een andere maatschappij en toen moest uitwijken en over de rand is gegaan, maar dat is speculeren. Hij vindt het leuk dat ik met hem praat, want hij laat me erna ook nog de stenen in de banden van het busje zien.

We zien nu ook meer groepen van andere maatschappijen. Sommigen hebben alleen een geel veiligheidshesje aan en een normale helm: waarschijnlijk de goedkopere maatschappijen. Ik ben toch wel blij met onze spullen. Wellicht overdreven, maar je voelt je er veel zekerder in. En als je valt is het niet zo erg, want je bent goed beschermd.

Na de pauze gaan we verder. Ik durf inmiddels een stuk harder en lig ongeveer vijfde, terwijl Hugo inmiddels meteen achter de gids fietst.

Lunchen in de zon

Eigenlijk al sneller dan gedacht zijn we aan het einde van de Death Road. Hier worden onze fietsen weer op het busje geladen en mogen we de warme beschermende kleding uittrekken. We nemen het busje naar een hotel in Coroico, waar we lunchen en even kunnen uitrusten.

De lunch is prima, het is een buffet met veel keuze. We kunnen ook douchen, maar die is helaas koud. In het hostel hebben we een warme douche, dus daar wachten we liever op. Er is ook een zwembad, maar dat water is ook koud, dus ik lees wat in het zonnetje.

Dan is het alweer tijd om terug te gaan, want het is bijna drie uur rijden naar La Paz. We gaan over de nieuwe weg, wat ook wel leuk is, want die konden we zien liggen vanaf de Death Road.

Terug in La Paz

Een deel van de weg slapen we. Het laatste stuk zijn we weer wakker en verbazen we ons over de dikke mist die ineens tevoorschijn is gekomen op de altiplano. Gelukkig hoefden we daar niet doorheen te fietsen!

Terug in La Paz is het alweer donker. We krijgen nog een T-shirt waarop staat dat we de Death Road overleefd hebben en een dvd met de foto’s. Deze kunnen we helaas niet openen op onze tablet, dus het is te hopen dat ze de rest van de reis overleven!

In het hostel boeken we onze vlucht voor de volgende dag. De busreis naar Cochabamba kost ongeveer 6 uur: zonde van de dag. We kunnen ook vliegen voor 30 euro per persoon en dat is slechts 45 minuten. En het uitzicht schijnt prachtig te zijn.

In deel 6 lees je alles over Cochabamba en reizen we naar de echte hoofdstad van Bolivia: Sucre.

Meer lezen over deze reis? Bekijk ook de andere delen:

• Reisdagboek #1: Aankomst en Lima
• Reisdagboek #2: Huacachina, Nazca en Arequipa
• Reisdagboek #3: Hiken in de Colca Canyon
• Reisdagboek #4: Titicacameer in Peru
• Reisdagboek #7: Dinosaurussen en Potosí
• Reisdagboek #8: Zilvermijnen en Tupiza
• Reisdagboek #9: Van Tupiza naar Salar de Uyuni
• Reisdagboek #10: Titicacameer en Cusco
• Reisdagboek #11: Incaruïnes en Rainbow Mountain
• Reisdagboek #12: Inca Trail
• Reisdagboek #13: Trujillo in Noord-Peru
• Reisdagboek #14: 6 dagen in de Manujungle
• Reisdagboek #15: De eerste dagen in Ecuador
• Reisdagboek #16: Eerste week op de Galápagoseilanden
• Reisdagboek #17: Bartolomé, Española en San Cristóbal
• Reisdagboek #18: Walvis spotten in Salinas

Dit vind je misschien ook leuk om te lezen:

• 
  Budget Bolivia: wat kost reizen in Bolivia?
• 
  Rondreis Bolivia: de mooiste reisroute
• 
  Grensovergang tussen Peru en Bolivia: hoe werkt dat?

Delen of bewaren voor later?