Reisdagboek #8: zilvermijnen en Tupiza - Groetjes uit Verweggistan

In Potosí bezoeken we na ons bezoek aan de stad zelf ook de zilvermijnen, waar de stad ooit haar rijkdom van heeft verkregen. Daarna reizen we door naar Tupiza, het Wilde Westen in Bolivia. Van Tupiza gaan we naar Uyuni vanwaar we weer helemaal terug reizen richting de Boliviaanse kant van het Titicacameer, Copacabana.

Maandag 19 juni: de zilvermijnen in Potosí

Om 7.00 uur staan we weer naast ons bed, want we moeten inpakken en op tijd ontbijten. Onze backpacks mogen gelukkig achterblijven in het hostel.

Het ontbijt laat even op zich wachten, maar is gelukkig wel net zo lekker als de dag ervoor, wat het een beetje goedmaakt. Het zou echter wel handig zijn als ze een beetje beter opletten: we zaten als tweede klaar en kregen als laatst eten..

Miners Market

Netjes op tijd staan we klaar bij het kantoor voor onze tour door de zilvermijnen. We gaan met de hele groep een busje in en rijden een stukje tot we aankomen bij de Miners Market.

Op deze markt wordt de groep gesplitst in Spaans en Engels. Omdat slechts vier mensen richting de Spaanse lopen en er een heleboel bij Engels staan, gaan we ook naar de Spaanse groep. Dat levert wat verbazing op, maar Pablo is prima te volgen.

Dynamiet en cocabladeren

Op deze markt worden producten verkocht voor de mijnwerkers. We zien fruit, eetkramen en allerlei andere standaardproducten, maar er worden ook andere dingen verkocht.

Eerst laat Pablo ons dynamiet zien en legt hij uit hoe het werkt. Dit is hier gewoon te koop, best raar om te bedenken.

Ook verkopen ze grote hoeveelheden cocabladeren, die veel gekauwd worden in deze gebieden. Ze schijnen te helpen tegen de hoogte, hoewel ik daar niet echt in geloof. Ze zijn vooral best wel vies vind ik.

Tot slot laat Pablo ons een drankje proeven dat de mijnwerkers veel drinken: het bevat maar liefst 96% alcohol! Op deze markt kopen we een cadeautje voor de mijnwerkers (frisdrank en cocabladeren).

Een hippe outfit

Na de markt rijden we weer een stukje verder met de bus. We gaan een huis binnen, waar we worden gehuld in een prachtige outfit. We krijgen broeken, jasjes, helmen met licht en laarzen. Ook krijgen we een mondkapje tegen het stof.

De fabriek

We mogen weer het busje in richting de fabriek. Hier hebben we mooi uitzicht op Cerro Rico, de berg met de mijnen erin. In de fabriek zien we hoe het ‘maken’ van zilver eigenlijk gaat.

De stenen met mineralen (niet alleen zilver) worden uitgehakt. Deze worden vervolgens in de fabriek, met allerlei chemische processen, uit het steen gehaald. Tegenwoordig vind men niet meer zoveel zilver en meer andere dingen, zoals zink.

De mijnen in

Sinds de fabriek hebben we een nieuwe gids, Beto, die ons alles kan vertellen over de mijnen. Hij werkt zelf ook nog af en toe in de mijnen.

We gaan nu echt een mijn binnen: best wel spannend! Bij de ingang is het vrij laag, daarna kunnen we weer meer rechtop lopen.

We blijven een flinke poos in de mijnen en krijgen allerlei uitleg van Beto. Een paar keer laat hij ons heel smalle ruimtes ingaan, wat wel spannend is.

Een mijnwerker

Dan spotten we een mijnwerker. Het is niet druk in de mijnen, want in de maand juni is er elke zaterdag feest. De mijnwerkers geloven dat ze in deze maand een offer moeten brengen aan Pachamama, Moeder Aarde, in de vorm van een lama. Dit gaat gepaard met veel alchohol.

De betreffende mijnwerker werkt al ruim 30 jaar in de mijnen. Ik vind het na een uur al stoffig en benauwd, dus ik kan me niet voorstellen dat je dit je werk is..

Een tweede mijn

Na deze mijn gaan we nog kort een tweede mijn in, waar wat meer mensen aan het werk zijn. Ze lopen af en aan met kruiwagens vol stenen. Hoe zij kunnen onderscheiden welke stenen mineralen bevatten en welke niet vind ik heel knap, want ik zie het niet.

Na deze avonturen gaan we terug om ons te verkleden. Onze gezichten en haren zitten vol stof, dus de stofmaskers waren niet voor niets!

Lunchen

Terug in de stad hebben we best wel honger, dus het is weer tijd voor lunch. We vinden een eetcaf’e met lekkere opties: een crepe, quesedilla’s en superlekkere taarten als toetje.

De rest van de middag bezoeken we allerlei kerken, waaronder de kathedraal. Je kunt ongeveer elke kerktoren beklimmen, dus we zien vaak de stad van boven.

Wachten op de bus

Als het donker wordt, gaan we terug naar het hostel, want het koelt dan ook flink af op hoogte. Gelukkig zijn er meer mensen en kunnen we gezellig kletsen, waardoor de tijd eigenlijk vrij snel gaat.

We nemen op tijd de bus naar het busstation. Dat is verstandig, want het is niet echt snel. Op het busstation krijgen we nieuwe bustickets (op naam van Hugro en Morante, eh..) en kopen we wat snacks.

Een onrustige nacht

De bus is best prima, we hebben fijne stoelen geboekt. We installeren ons in de stoelen en zijn helemaal klaar om te slapen als ze een film starten: The Fast & the Furious. Gelukkig realiseren ze zich al snel dat dit een heel slecht idee is en gaat hij weer uit.

Dinsdag 20 juni: paardrijden door het Wilde Westen

Om 2.30 uur komen we aan in Tupiza, dus het is een vrij gebroken nacht. Nog half slapend halen we onze backpacks op en beginnen we de korte wandeling naar het hostel. We moeten even zoeken (de app is een beetje onduidelijk in de locatie), maar dan vinden we het.

Het is even aanhouden, want we moeten een paar keer aanbellen, maar dan wordt er open gedaan. Ze zijn heel vriendelijk en we krijgen meteen een kamer, dus we kunnen snel verder slapen.

Het beste ontbijt!

Eenmaal uitgeslapen ga ik me netjes aanmelden en vraag ik gelijk wat informatie over de tours die ze aanbieden. We willen wat leuks doen in de omgeving van Tupiza en we hebben interesse in een jeeptour naar de Salar de Uyuni.

Met al deze informatie gaan we ontbijten. En wat een ontbijt! Eieren, pannenkoeken, fruit, thee, broodjes, cake, het houdt niet op. Dit is zeker weten mijn favoriete ontbijt van deze reis.

Tijdens het ontbijt zitten we naast twee Nederlanders, met wie we gezellig kletsen.

Tours boeken

Na het ontbijt lopen we naar beneden. We hebben besloten de omgeving te verkennen door drie uur te gaan paardrijden. Terwijl ik dit regel, praat Hugo even met de Nederlandse jongen.

Als alles is geboekt, geven zij aan samen de jeeptour te willen doen. Ik wil nog even bij een andere organisatie navraag doen. De andere twee geven aan dat wij maar een organisatie moeten kiezen, dan gaan zij wel mee.

De logistiek is lastig: zij gaan vijf uur paardrijden, dus wanneer moeten we dan boeken? We besluiten er maar gewoon voor te gaan en boeken, tot vreugde van de jongen van het hostel, de jeeptour voor de volgende dag.

Tupiza verkennen

Omdat wij pas aan het einde van de middag gaan paardrijden, kunnen we eerst Tupiza verkennen. Het is een vrij klein dorp, dus er is niet veel te beleven. We bezoeken de markt en beklimmen een uitzichtpunt.

Manouk op een uitzichtpunt over Tupiza — Vanaf het uitzichtpunt in Tupiza kun je de rode rotsen goed zien.

Tevens vinden we in Tupiza een uitgebreide lunch voor een klein bedrag, bestaande uit een salade, soep, hoofdgerecht en een toetje. Hoe doen ze dat toch?

Geldproblemen

Maar dan, als we geld willen opnemen voor de tour, blijkt dit een probleem te zijn. Nergens werkt onze maestropinpas. We geven dit aan bij het hostel en de jongen gaat ons helpen.

Uiteindelijk moeten we, met wat gedoe, geld opnemen met onze creditcard bij een bank. Ik moet veel gegevens doorgeven, maar dan krijgen we gelukkig ons geld.

Paardrijden

Door het geldgedoe zijn we wat later, maar gelukkig zijn ze niet zo moeilijk. Bij de paarden krijgen we een heuse cowboyhoed en twee rustige paarden, want Hugo heeft nooit eerder op een paard gezeten.

In zeer rustig tempo gaan we op pad. De omgeving verandert al snel, met rode rotsen. Tupiza wordt vaak vergeleken met het Wilde Westen en je kunt zo zien waarom.

Manouk en Hugo op paarden in Tupiza — Paardrijden in Tupiza.

Klimmen en fotograferen

We stoppen een aantal keer voor foto’s en om wat rotsen op te klauteren, zodat de paarden even uit kunnen rusten (en onze billen ook). Dan is het tijd voor de terugweg,

Hugo’s paard heeft geen zin meer en kent ineens maar twee standen: extreem traag en hard. Daardoor gaat de terugweg een beetje traag. Gelukkig is het landschap nog steeds heel mooi.

Schaduwfoto van Hugo — Als een echte cowboy in Tupiza.

Een enge hond

Als we het heuveltje voor de stal opgaan, gebeurt er echter iets onverwachts. Er komt ineens een hond tevoorschijn die heel hard begint te blaffen. Hierdoor schrikt mijn paard heel erg.

Ik hang al een beetje achterover door de heuvel en ik merk meteen dat mijn paard het niet zo leuk meer vindt. De hond houdt echter niet op, dus mijn paard besluit dat het echt een goed idee is om mij eraf te gooien. Gelukkig gaat het verder niet heel hard, maar ik krijg een prachtige blauwe plek (die ik overigens nog steeds heb, mooi souvenir).

Douchen en avondeten

Terug in het hostel kunnen we warm douchen om al het zand er weer af te spoelen: het is wel vrij stoffig in deze regio. Helaas is het nog altijd winter in Bolivia, wat betekent dat het erg afkoelt in de avond. We rusten even wat uit voor we weer de stad in gaan.

Omdat we de komende paar dagen gaan doorbrengen in een jeep, trakteren we onszelf op wat volgens de Lonely Planet de beste pizza in Tupiza is. Het is wel gezellig bij Milan Center met een leuke overdekte binnenplaats, maar niet erg warm. De pizza’s zijn prima, hoewel we ze wel om de beurt krijgen (maar één oven?). We nemen nog een chocoladeijsje als toetje en gaan dan op tijd ons bed in, want morgen gaan we weer vroeg op.

Lees mijn hele verslag over onze jeeptocht over de Salar de Uyuni.

Zaterdag 24 juni: Uyuni

Na onze jeeptour komen we in de middag aan in Uyuni. Ik had al niet veel bijzonders gelezen en dat blijkt terecht, want Uyuni is zo’n beetje de lelijkste stad die je ooit hebt gezien. We zeggen grappend tegen onze jeepchauffeur dat we het zo mooi vinden en hij lacht en geeft aan dat het ook erg schoon is. Dat klop: midden op de kruising is een soort vuilnisbelt met vuilniszakken die opengescheurd worden door honden, echt gezellig.

Bij het busstation nemen we afscheid van onze jeepchauffeur en kok. Dat is toch even gek, want we hebben vier dagen met deze mensen in een jeep gezeten. We beloven contact te houden en zeggen ze gedag. Zij hebben nog een flinke rit te gaan, want ze rijden helemaal terug naar Tupiza.

De nachtbus boeken

We hebben de hele tour samen met twee jeeps gereden en besluiten met z’n achten een afscheidsetentje te houden. We spreken om 18.00 uur af in een restaurant en splitsen dan op. Hugo en ik gaan op zoek naar een buskantoortje om de nachtbus naar La Paz te boeken. We willen graag snel doorreizen en na het zien van Uyuni hebben we niet echt spijt van die keuze.

Al snel vinden we een maatschappij waarover ik wel eens wat gelezen heb (hopelijk positief..) en we boeken daar de nachtbus. Die gaat om 20.00 uur, dus dan kunnen we nog eten voor we weg moeten. Gelukkig mogen we ook onze backpacks achterlaten in het kantoortje, dat scheelt weer slepen.

Bier en hostels zoeken

We zien vier van onze medetourgenoten nog staan en lopen erheen. Zij willen ergens een drankje gaan drinken, dus we sluiten aan. We kiezen een cafeetje en ik struin nog even wat winkeltjes af voor ik ook aanschuif binnen. Hier blijven we bijna de hele middag gezellig kletsen. Rond een uur of 16.00 willen de andere vier op zoek naar een hostel, want zij blijven nog een nacht in Uyuni.

Omdat we toch niets beters te doen hebben wandelen we met ze mee door Uyuni. Het hostel dat ze gevonden hadden op Hostelbookers blijkt echter helemaal niet te bestaan, beetje vreemd. We kunnen het in elk geval niet vinden. We lopen verder door de straat en vinden een andere die wel naar hun smaak en prijs is.

Pizza

Omdat zij nog even willen douchen, besluiten wij alvast naar het restaurant te lopen. Hier kiezen we de beste tafel (op de warmste plek) en bestellen vast nacho’s. Het is helaas niet het goedkoopste restaurant, maar de nacho’s smaken ons goed. Vlak voor 18.00 uur bestellen we een grote pizza om te delen. Het begint druk te worden en we willen niet haasten met eten.

De rest stroomt langzaam binnen en kiest ook wat dingen uit. Net als iedereen bestelt heeft krijgen wij onze gigantische pizza. Sommige mensen kijken er een beetje verschrikt naar: die hebben een grote voor zichzelf genomen..

De nachtbus

Voor ons gevoel is het al veel te snel weer tijd om weg te gaan. We nemen afscheid van iedereen. Een deel reist ook door naar Cuzco in Peru, dus wellicht zien we die daar weer.

We melden ons netjes op tijd in het kantoortje. De bus staat er al en gelukkig hoeven we niet al te lang te wachten voor we erin mogen, want het is vrij koud. We zitten helemaal voorin bovenin de bus: lekker veel beenruimte dus! We installeren ons en doen de tassen goed op slot. Iets later dan gepland vertrekt de bus (zoals gewoonlijk, je raakt eraan gewend).

Zondag 25 juni: een reisdag

Het is een vrij onrustige nacht: de bus stopt onderweg ongeveer 10 keer en elke keer gaat het licht aan en stappen mensen uit, dus dan word ik wakker. Volgende keer dus even vragen of de bus rechtstreeks gaat..

Om 5.30 uur komen we aan in La Paz. Hier gaan we op zoek naar de eerste bus richting Copacabana. Ik loop het hele busstation door op zoek naar de juiste bus. Deze is helaas pas om 7.45 uur. Wel met een maatschappij die we kennen, dus dat is wel fijn. We kopen de tickets en wederom mogen onze backpacks in het kantoortje.

Thee en tv

We vullen onze tijd door een kopje thee te halen bij één van de kraampjes in het busstation. Omdat het in de winter heel koud is in Bolivia vinden ze het hier logisch om hun grootste busstation open te laten, zodat het lekker koud is. Hij is gelukkig wel overdekt, hoewel we niet echt last hebben van regen in het droge seizoen.

Als onze thee op is worden we weggestuurd, want we houden de tafels bezet. De vrouw lijkt zich niet echt te realiseren dat er verder niemand is om 6.30 uur in de ochtend, behalve wij en wat andere mensen die op de bus wachten. We gaan echter braaf op andere bankjes zitten.

Het is tijd om mijn boek tevoorschijn te toveren, terwijl Hugo zich vermaakt met de tv. Er is een soort Bananasplit op, afgewisseld met gekke reclames. Tot onze frustratie wordt er ineens omgeroepen dat er een bus naar Copacabana gaat om 6.30 uur: hoe kan dat nou? Maar we hebben al een ticket, dus we wachten toch maar op de andere.

De bus- en bootreis

Dan is het eindelijk tijd voor onze bus. Het is inderdaad eenzelfde soort bus als eerder toen we met Diana Tours reisden, alleen nu vol Bolivianen. Vlakbij Copacabana moeten we er weer uit, want we moeten een stukje Titicacameer overvaren. Dit hebben we ook gedaan toen we Bolivia in kwamen, dus dat wisten we al. De bus gaat op een aparte boot.

Het is dit keer erg rustig, dus onze bus is vrij snel aan de overkant. We hebben nog wel tijd om de lekkere kipbroodjes te halen die we op de heenweg ook hadden.

De eerste blik op Copacabana

Dan komen we aan in Copacabana. Niet het beroemde Braziliaanse strand, maar het dorpje aan de Bolviaanse zijde van het Titicacameer. We hebben een hostel aangeraden gekregen van onze jeepgenoten en deze is vlakbij het busstation (of nouja, de straat waar de bussen stoppen).

Dan is het tijd om te douchen! We hebben amper kunnen douchen tijdens onze jeeptour, dus daar zijn we zeker aan toe. Met gewassen haren en onze tas met vieze kleding gaan we stad in. We kunnen vlakbij onze kleding laten wassen.

Schiereiland bij Copacabana in Bolivia — Het schiereiland bij Copacabana.

Eten en de berg beklimmen

We kiezen een restaurant halverwege de berg, La Cúpula, waar we heel lekker eten met uitzicht over Copacabana. Omdat we nu toch al begonnen zijn aan de klim, besluiten we de berg (Cerro Calvario) op te klimmen voor uitzicht over Copacabana. Door de hoogte ben ik een nog slechtere klimmer dan ik normaal al ben, maar we komen er toch.

Na even genoten te hebben van het uitzicht beginnen we aan de afdaling. We lopen langs de kathedraal, waar het een drukte van belang is. Hij is erg mooi en ook open, hoewel je binnen geen foto’s mag maken. De kathedraal is heel kleurrijk. We zoeken het zwarte beeld van Virgen de Candelaria, maar die staat er niet. In haar kapel prijkt een lege plek. Wel vreemd, volgens onze reisgids betekent het ongeluk (het overstromen van het Titicacameer) als het beeld weg word gehaald…

Kathedraal van Copacabana — De kathedraal van Copacabana.

Boottours

Dan moeten we een beslissing nemen. We willen graag de eilanden bezoeken, maar ik vind het maar ingewikkeld om de beste manier uit te kiezen. Uiteindelijk kiezen we een boottour waarbij we zowel Isla de la Luna als Isla del Sol bezoeken, hoewel dat wel betekent dat we minder tijd hebben voor beide. We hopen maar dat het de goede keuze is.

Dan is het tijd om de was op te halen en te gaan slapen, want we zijn moe na die lange reis vanuit Uyuni.

Meer lezen over deze reis? Bekijk ook de andere delen:

Dit vind je misschien ook leuk om te lezen:

Eén reactie

Daphne | Travelshot.nl schreef:

14 juli 2017 om 06:18

Wat geweldig een rit met het paard in Tupiza! Dat zou ik ook wel graag willen doen als ik daar zou zijn.
Zo te lezen een veelzijdige week achter de rug 🙂

Beantwoorden

Laat een antwoord achter aan Daphne | Travelshot.nl Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.