Reisdagboek #9: van Tupiza naar Salar de Uyuni
In dit reisdagboek een verslag van onze vier dagen in een jeep van Tupiza naar Salar de Uyuni. Een prachtige tocht waar je veel verschillende mooie dingen ziet uit de natuur van Bolivia. Hij is een weekje later online dan gepland wegens stroomuitval in Cusco en stakingen in Aguas Calientes (ik verzin het echt niet), maar hier dan toch!
Woensdag 21 juni: een lange tocht
Na onze vorige avonturen moeten wealweer vroeg ons bed uit voor de jeeptour, zoals eigenlijk altijd als we een tour gaan doen. We pakken de laatste dingen in en gaan dan naar het ontbijt. Hier eten we met onze jeepgenootjes.
Op de tijd dat we eigenlijk weg moeten gaan zijn we nog aan het eten. We vragen of ze ons kunnen roepen als we weggaan, zodat we niet buiten in de kou staan te wachten. Dat is gelukkig geen probleem.
Uiteraard gaan we iets later weg dan verwacht. De backpacks worden in een plastic zeil op het dak van de jeep gebonden. De achterbak wordt namelijk grotendeels in beslag genomen door een extra achterbank, zodat we met 6 personen in de jeep passen.
Tijd om te vertrekken
Dan is het zo ver: we gaan! Er is gelukkig genoeg plek, we zitten met 2 personen per bank, dus de rugtassen passen er nog makkelijk bij.
De omgeving is erg mooi: we kunnen genieten van de prachtige rode rotsen rondom Tupiza. We maken ook nog een stop om deze rotsen te bekijken, omgeven met vele cactussen. Onze jeepchauffeur Roger heeft wel verteld hoe dit heette, maar dat ben ik vergeten. Het ligt op de weg Tupiza-San Vincente.
Lunchen
Na nog een stuk gereden te hebben (en de uitzichten vervelen nog altijd niet) stoppen we in het dorpje Viscachillapampa. Hier wandelen we even rond. Er is hier een normale wc, wat altijd fijn is. Hoewel, normaal.. Op dit soort kleine plekken moet je altijd doorspoelen met een emmer water.
We lunchen in één van de huisjes. Hoe ze het doen weet niemand, maar we krijgen een uitgebreide lunch met soep en lekker vlees. Waarschijnlijk staan ze heel vroeg op om dit voor ons te bereiden.
Het dorpje heeft nog een extra bonuspunt: een kleine zwarte kitten, die lijkt op onze kat.
Het uitgestorven dorp
Na weer een flink stuk rijden komen we aan bij Pueblo Fantasmo. Dit is een oud dorp, bewoond door de Spanjaarden in de koloniale tijd. Er ligt een zilvermijn naast het dorp, waardoor het zeer rijk was. Inmiddels is het een uitgestorven dorp.
Het dorp had wat vreemde gewoontes: zo waren er veel kerken en elke week wel een huwelijk. Mensen konden namelijk vaker trouwen.
De reden dat dit dorp extra vreemd is, is omdat de hele bevolking dood is gegaan. Ze denken dat ze een besmettelijke inheemse ziekte hebben gekregen, een beetje zoals de indianen die stierven door simpele dingen als griep. De lokale bevolking durft echter de mijn niet meer aan te raken: ze denken dat er een vloek op rust. Om die reden zit deze nog vol waardevolle dingen als zilver.
De lekkerste lolly ooit
We hebben de tijd om het dorpje even te verkennen: het is best wel groot. We zien hier ons eerste dier: een viscacha. Dit is een soort konijn, maar dan met een heel lange staart. Ze kunnen ook erg goed klimmen.
Voor we de auto in stappen krijgen we een snack: een lolly. En niet zomaar eentje, maar de lekkerste ooit! De smaak is maracuja. In de auto blijkt deze een extra verrassing te hebben, namelijk kauwgum in het midden.
Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Abaroa
Vandaag is een zeer lange dag. We komen pas als het donker is aan bij Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Abaroa, waar we entree moeten betalen. Dit is als één van de weinig dingen niet inbegrepen in onze tour, zoals we wisten. Gelukkig is dit redelijk snel geregeld.
Hugo neemt tijdens het kopen van deze tickets de tijd om foto’s te maken van de sterrenhemel. Omdat het hier heel donker is, zien we duizenden sterren: echt prachtig. Je kunt zelfs de Melkweg zien!
De eerste slaapplaats
De eerste slaapplaats in Quetena Chico bereiken we dus vrij laat. Het is allemaal erg basic. We delen per jeep een kamer. Wij rijden steeds met twee jeeps. De andere jeep gaat met twee Belgen en twee Zwitsers, samen een gezellige groep.
Als we ons een beetje geïnstalleerd hebben op onze kamers, schuiven we aan tafel. Hier krijgen we thee en koekjes. Dat is wel nodig, want het is erg koud. Binnen is het ietsje warmer, want je zit niet in de wind, maar we hebben nog steeds allemaal onze jassen en mutsen nodig.
Het diner
Het eten laat even op zich wachten, gelukkig hadden we de koekjes als voorgerecht. Maar als het komt, dan is het ook lekker en zeker genoeg. Vooral de warme soep die we eerst krijgen gaat er goed in.
Na het eten gaan we allemaal vrij snel naar bed. Morgen natuurlijk weer vroeg op en veel is er niet te doen met deze kou.
Donderdag 22 juni: dieren en meren
Na een vrij slapeloze nacht is het tijd om op te staan. Ik heb de hele nacht koude voeten gehad en niet zo goed geslapen helaas. En dat ondanks de slaapzak, lakenzak en drie dekens.. Ik vraag onze gids Roger naar de temperatuur. Wat blijkt? -25 graden Celcius!
We pakken alles in en zetten het klaar, waarna we aan tafel gaan zitten voor het ontbijt. Dit bestaat natuurlijk uit brood, jam en thee, maar het gaat er wel in: we krijgen namelijk abrikozenjam in plaats van aardbeienjam!
Struisvogels
Dan is het tijd om op weg te gaan. We rijden meteen door het Nationaal Park, want daar hebben we natuurlijk ook geslapen. We zijn nog niet lang op weg als we ineens een aantal struisvogels voorbij zien rennen!
Snel stappen we uit, maar de struisvogels willen niet op de foto en gaan pal tegen de zon in staan. Als we instappen rennen ze nog wel even mee met de auto, erg mooi.
Laguna Hedionda
Opwarmen in de thermale baden
Dan heeft Roger ineens een fijne verrassing: onze volgende stop zijn de thermale baden! We hebben het ijskoud, dus dat is een fijne verrassing.
Omkleden is even een dingetje met de kou, dus eenmaal in mijn bikini ren ik snel het bad in. Ik glij nog bijna uit over de gladde stenen om erin te komen, maar daar is het alles waard: wat een warmte!
We blijven er wel een halfuur in, zodat we helemaal opgewarmd zijn als we het bad uit gaan. We krijgen onze snack (yoghurtjes en koekjes) en stappen de auto weer in.
Gekleurde meren
Eigenlijk is alles in het Nationaal Park mooi. We komen na een poosje aan bij Laguna Blanca, dat zoals de naam al zegt wit is. Dit is op dit moment ook niet zo gek, want er ligt ijs op. Na wat foto’s rijden we wat verder de berg op voor het naastgelegen meer: Laguna Verde. Dit meer is normaliter blauwgroen van kleur. Hoewel dit wel te zien is, ligt ook hier een laag ijs op.
Bij Laguna Verde hebben we ook de tijd om een stop te maken en te lunchen. Ook nu presteren ze het om ons een uitgebreide lunch te geven, vanuit de achterbak van de auto.
Besneeuwde wegen
Na de lunch gaan we weer verder. De wegen waren al wat lastig begaanbaar, hoewel veel ijsvrij was gemaakt. Nu wordt het echter echt ingewikkeld en moeten we zelfs een keer omkeren voor een andere weg.
Onze gidsen doen echter hun uiterste best en na een lange en ingewikkelde omweg leveren ze ons af op het hoogste punt van onze route. Bij de Sol de Mañana, de geisers. Dit is superheet door de vulkanen, heel vreemd om te zien. En het stinkt flink!
Flamingo’s
Als we de geisers helemaal hebben rondgelopen stappen we weer in. We hebben nog een stuk rijden te gaan voor onze laatste stop. Het is al bijna donker aan het worden als we aankomen bij Laguna Colorada, het roze meer. Deze kleuren krijgen de meren door de verschillende mineralen die erin zitten.
Ik heb gelezen dat er veel flamingo’s zitten in dit meer, dus als ik zwarte stipjes zie, wil ik graag dichterbij. We lopen helemaal tot aan het meer en ik heb gelijk: flamingo’s! We blijven staan kijken tot ze het genoeg vinden en wegvliegen.
Prachtige luchten
Behalve het meer en de flamingo’s worden we ook getrakteerd op de mooiste kleuren in de lucht. De zonsondergang zorgt voor vele kleuren, waar we ook nog even vol bewondering naar kijken.
De tweede slaapplaats
Na deze mooie afsluiter moeten we echter nog een flink stuk rijden. Ook hier gaat niet alles soepel door de besneeuwde wegen, waardoor we uiteindelijk pas rond 20.00 uur aankomen in Mallcu, onze tweede slaapplek. We hebben hierdoor pas rond 22.00 uur eten.
De tweede slaapplek is vergelijkbaar met de eerste. Het is er echter wel wat drukker, want er slapen meer groepen. We delen nog steeds de kamer met onze jeep. Er staan meer bedden in de kamer, dus ik steel nog wat extra dekens.
Een aangename verrassing
Aangekomen in de gezamenlijke ruimte komen we tot een heel plezierige ontdekking: een houtkachel! Hier gaan we lekker bij zitten terwijl we op het eten wachten, zodat we weer een beetje warm kunnen worden.
Na het eten gaan we snel ons bed in, want het was een heel lange dag.
Vrijdag 23 juni: warmte en rotsen
Deze nacht heb ik beter geslapen, waarschijnlijk door de extra deken. Dat is dus fijn, geen koude voeten!
Gehuld is onze warmste kleding stappen we de jeep weer in. We beginnen vandaag met enkele rotsvormen. De eerste is een rots in de vorm van een kameel, die er inderdaad veel op lijkt.
Karbonkel
Verderop stoppen we bij een rots die lijkt op de kampioensbeker van voetbal. Ook deze lijkt er inderdaad op! Ze wijzen ons ook nog een stenen boom aan, maar die vinden we niet echt lijken. Waarschijnlijk is dit een goedmakertje omdat we de echte stenen boom missen. Deze is zo ver om dat ze het niet zo zien zitten met de wegen.
Ik zie echter wel iets anders in de rotsen: een gezicht dat verdacht veel lijkt op Karbonkel.. Wie kent hem nog? Ik probeer het Roger uit te leggen, die het wel grappig lijkt te vinden. Ik hoop dat hij het snapt, toch lastig in het Spaans.
Verdwaalde Italianen
De laatste rotsen die we bezoeken dragen de naam Italia Perdida. Deze rotsen heten zo omdat er ooit enkele Italianen zijn geweest die hier voor meerdere dagen verdwaald zijn geraakt.
Rond deze rotsen kunnen we wandelen en ook klimmen. Ik klim helemaal tot de top, want soms even lastig is, maar wel leuk.
De temperatuur hebben we totaal verkeerd ingeschat: het is zonnig en hartstikke warm. Sta je daar met je thermokleding..
Nog meer flamingo’s
Zoals ik al zei barst het park van de mooie dingen. Onze volgende stop is dan ook Laguna Vinto. Dit meer heeft een hele groep flamingo’s en een heleboel lama’s. Genoeg om je even te vermaken dus! Tevens is dit een goed moment voor Roger en onze kokkin om de jeep te wassen, die flink smerig is geworden de afgelopen dagen.
Het zwarte meer
Nadat we alle dieren uitgebreid hebben gefotografeerd gaan we verder. Alsof we niet genoeg meren hebben gezien, stoppen we ook hier bij een meer. We moeten eerst nog een stukje wandelen, waarbij we weer een viscacha spotten.
Om het meer te kunnen zien moeten we een rots op klimmen. Het uitzicht is heel mooi, over Laguna Negra. Dit meer is zwart van kleur door de algen die erin zitten.
Lunchen en dansjes
Terug bij de jeeps hebben onze koks wat tafeltjes gemaakt van stenen en gaan we lunchen in het zonnetje. Dit is heel gezellig en we hebben het al gauw over allerlei dansen. Hugo en ik doen de gekke dansen van het Titicacameer voor en onze jeepgenoot leert ons de jumpstyle.
Een slang?
Na deze gezellige lunch gaan we weer verder naar de laatste stop van die dag. Ze hebben het de hele tijd over Anaconda, dus we zijn heel benieuwd. Zitten er in dit park ook slangen?
Het blijkt echter de bijnaam te zijn van de kloof Cañon de Alota. De rivier die door deze kloof loopt kronkelt en noemt men daarom Anaconda.
Het uitzichtpunt is prachtig, maar heel hoog. Normaal heb ik daar geen moeite mee, maar het waait best hard: dat maakt het best wel een beetje eng.
Het zouthotel
Het is alweer tijd om door te rijden naar onze laatste slaapplaats. Dit keer komen we wel op tijd aan, niet pas uren na zonsondergang. We slapen vanavond in een zouthotel!
Van buiten zijn we niet echt onder de indruk, maar eenmaal binnen blijkt inderdaad alles van zout te zijn. Er ligt zout op de vloer, de muren zijn van blokken zout en ook de bedden zijn van zout. Heel gek, maar ook heel leuk.
Voor de zonsondergang mogen we de jeep in: deze gaan we bekijken op de Salar de Uyuni! Ons hotel in Chuvica ligt praktisch naar de zoutvlakte.
De zoutvlakte is al bijzonder om te zien en de zonsondergang is ook heel mooi. Een goede afsluiter van de dag!
Eten en slapen
Onze eetruimte is ook helemaal van zout. Hij is aangekleed met kleedjes in Kerstsferen, een beetje vreemd. En dit hotel heeft nog een pluspunt: een warme douche!
Na deze lekkere opwarmer en een heerlijk avondmaal met lasagne, drinken we gezellig nog wat met onze gidsen. Daarna is het tijd om te slapen: morgen kijken we de zonsopkomst, dus we gaan er weer vroeg uit.
Zaterdag 24 juni: Salar de Uyuni
We staan extreem vroeg op en pakken snel alles in, zodat we vlug de jeep in kunnen. We kijken de zonsopkomst vanaf Isla Incahuasi. Dit cactuseiland staat midden op de Salar de Uyuni. De zonsopkomst is inderdaad prachtig.
Als de zon op is, kunnen we de gigantische cactussen bekijken. Beneden staan ons ontbijt klaar met onder andere heel lekkere cake.
Gekke foto’s
Na het ontbijt rijden we een stuk verder de Salar de Uyuni op. Door de witte grond en blauwe lucht kun je hier gekke perspectieffoto’s maken. Het is even zoeken hoe het werkt, maar het lukt ons wel.
Het Dakarmonument
Na onszelf even vermaakt te hebben krijgen we onze lunch op een picknickkleed. We eten gezellig met de koks en chauffeurs samen, dus dat is een fijne afsluiter.
Onze laatste stop op de zoutvlakte is bij een zouthotel. Deze wordt niet meer gebruikt. Het komt eigenlijk een beetje op hetzelfde neer als waar we zelf hebben geslapen, maar wel leuk om te zien.
Behalve dit hotel hebben ze hier ook Plaza de las Banderas, met allerlei vlaggen. We vinden ook de Nederlandse vlag tussen deze kleurrijke groep.
Iets verderop staat het Dakarmonument, helemaal gemaakt van zout. Deze staat hier omdat de Dakar sinds een paar jaar door Bolivia gaat en ze dan ook over de zoutvlakte rijden.
De laatste stop
Hierna nemen we alweer afscheid van de Salar de Uyuni. We rijden richting Uyuni voor onze laatste stop: Cementerio de Trenes. Dit is de treinenbegraafplaats. Het staat hier vol met oude en verroeste treinen, een beetje een gekke gewaarwording.
Nadat we wat treinen bekeken en beklommen hebben, stappen we onze jeep weer in.
Roger zet ons af bij het busstation in Uyuni. Hier nemen we helaas afscheid. Heel vreemd na 4 dagen samen in de auto. Je kunt in mijn vorige reisdagboek lezen wat we deden na aankomst in Uyuni. En in het volgende deel kun je alles lezen over hoe we teruggingen naar Peru.
Deze jeeptour van Tupiza naar Uyuni vond ik echt prachtig! We hebben veel moois gezien en ik raad hem daarom ook iedereen aan. De veranderende omgeving is heel bijzonder om te zien. Het nationaal park is eigenlijk één groot hoogtepunt, bijna mooier dan de zoutvlakte. Maar niet helemaal.
Donderdag (hoop ik) gaan we verder met onze laatste dagen in Bolivia in Copacabana, waar we het Titicacameer weer op gaan.
Meer lezen over deze reis? Bekijk ook de andere delen:
- Reisdagboek #1: Aankomst en Lima
- Reisdagboek #2: Huacachina, Nazca en Arequipa
- Reisdagboek #3: Hiken in de Colca Canyon
- Reisdagboek #4: Titicacameer in Peru
- Reisdagboek #5: La Paz en de Death Road
- Reisdagboek #6: Cochabamba en Sucre
- Reisdagboek #7: Dinosaurussen en Potosí
- Reisdagboek #8: Zilvermijnen en Tupiza
- Reisdagboek #10: Titicacameer en Cusco
- Reisdagboek #11: Incaruïnes en Rainbow Mountain
- Reisdagboek #12: Inca Trail
- Reisdagboek #13: Trujillo in Noord-Peru
- Reisdagboek #14: 6 dagen in de Manujungle
- Reisdagboek #15: De eerste dagen in Ecuador
- Reisdagboek #16: Eerste week op de Galápagoseilanden
- Reisdagboek #17: Bartolomé, Española en San Cristóbal
- Reisdagboek #18: Walvis spotten in Salinas
Dit vind je misschien ook leuk om te lezen:
Leuk om te lezen! Ik heb exact dezelfde trip gemaakt, ook van Tupiza naar Uyuni. Ik herkende op de foto’s ook de slaapplekken, koud hè! Haha en ik herkende ook dat moment dat je je kleren uit moet doen om dat thermale bad in te gaan. Even doorbijten, maar dan is het wel heerlijk. De natuur op deze trip is echt onbeschrijfelijk mooi, iedereen zou dit eigenlijk één keer in zijn leven gezien moeten hebben.
Wat grappig haha! Ik vond het echt een waanzinnige trip. Ik twijfelde echt of ik het bad in zou gaan, maar toen ik er eenmaal in zat vond ik het fantastisch!