Reisdagboek #12: de Inca Trail
Na onze dagen rondom Cusco en de beklimming van Rainbow Mountain is het tijd voor één van de dingen waar ik het meest naar uitkeek: de Inca Trail! In vier dagen lopen we de route naar het wereldwonder Machu Picchu. Ik neem je mee op onze vierdaagse hike om je te vertellen wat we deden en hoe we het ervaren hebben.
Maandag 10 juli: van start op KM 82
Om 4.45 uur gaat de wekker, want we worden tussen 5.00 en 5.30 uur opgehaald. Tot nu toe zijn we nog bij geen enkele tour op tijd opgehaald, dus als er om 5.15 uur op de deur geklopt wordt, zijn we verbaasd. Snel ritsen we alle tassen dicht en geven we onze spullen die niet mee hoeven af bij de receptie. We lopen met de gids mee naar het busje: voor de verandering zijn we de eerste.
Ontbijten
Nadat iedereen is opgehaald krijgen we een korte introductie van onze gids Edy. We rijden het eerste stuk naar het plaatsje Ollantaytambo. Hier gaan we ontbijten. Hugo en ik hebben de dag ervoor wat fruit en empanadas gekocht, omdat we het ontbijt nogal duur vinden. We delen daarom samen één ontbijt.
Tijdens het ontbijt zitten we aan tafel met twee Amerikaanse meisjes, erg gezellig. Als we zijn uitgegeten gaan we de bus weer in voor het laatste uur naar de start.
Stakingen
In Cusco zijn al een aantal weken stakingen van de leraren, omdat zij vinden dat ze te weinig verdienen. Zo ook als wij naar de start van de trail proberen te komen. Nadat Edy een poging heeft gedaan met de leraren te praten, besluiten ze een andere, langere route te nemen.
Halverwege moeten we allemaal de bus uit en een hangbrug over. Hier staat een groot bord dat het verboden is voor voertuigen. De brug is ook niet heel stabiel. Als we er allemaal overheen zijn gelopen, komt de chauffeur met de bus. Gelukkig houdt de brug, met veel gekraak, de bus en kunnen we verder.
De start op KM 82
De Inca Trail begint vanaf kilometer 82. Dit komt omdat er meerdere lange Incapaden zijn door het hele voormalige Incarijk. Wij lopen de oude pelgrimsroute naar Machu Picchu.
Als de spullen eerlijk zijn verdeeld over de dragers en iedereen er klaar voor is gaan we van start. We maken natuurlijk eerst de standaardfoto’s bij het bord van de Inca Trail. Daarna lopen we naar het controlekantoor. Van Edy krijgen we allemaal ons toegangsbewijs en deze wordt samen met het paspoort gecontroleerd.
Als iedereen door de controle is, lopen we de eerste berg op en doen we een voorstelrondje. Onze groep bestaat uit 12 Amerikanen, 4 Tsjechen en wijzelf. De Amerikanen bestaan uit groepjes van 2 en 4. We hebben twee gidsen, Edy en Nilton.
Het eerste stuk
De eerste dag is de makkelijke dag. We lopen over een stuk ‘Inca flat’, dat is omhoog en omlaag, maar geen echte flinke klim. Onderweg stoppen we soms om de hele groep weer bij elkaar te krijgen. Edy loopt ergens tussen voorop en het midden, Nilton loopt altijd achteraan.
Als Edy ons vertelt dat het lunchtijd is, zijn we daar wel aan toe. Het is best wel warm en we hebben er al even op zitten. Op een soort boerderij staat onze lunchtent op een grasveld. Er is een plastic zeil om onze tassen op te leggen en we kunnen in de tent aan tafel zitten.
Lunch
Onze lunch begint met een voorgerechtje, guacamole met nachos. Edy grapt dat dit onze lunch is, maar daar trappen we niet in. Hierna krijgen we soep en erna een heleboel verschillende keuzes. De lunch is heel uitgebreid en er is meer dan genoeg voor iedereen.
Als we zijn uitgegeten kunnen we de reis vervolgen. We moeten nog een paar uur lopen tot onze camping. De omgeving van deze trail is heel mooi: we lopen door de Valle Sagrado, de Heilige Vallei van de Inca’s, omringd door mooie bergen.
De eerste camping
Iedereen is blij als we onze eerste dag hebben voltooid. De dragers geven ons een applaus als we binnenkomen. Wel een beetje gek, want als iemand een applaus moet krijgen, dan zijn zij het. Ze dragen ongeveer 25 kilo per persoon en lopen ook nog eens twee keer zo snel als wij doen..
Bij binnenkomst nemen we allemaal plaats en worden alle 22 dragers aan ons voorgesteld. Ze vertellen allemaal wat over zichzelf in het Spaans of Quechua, wat Nilton voor ons vertaalt.
Na dit rondje mogen we allemaal wat over onszelf vertellen. Ze vinden Hugo’s Spaans erg goed, bij hem hoeven ze niets te herhalen voor de dragers.
Avondeten
Na het voorstelrondje krijgen we onze tenten aangewezen. Het is tijd om ons in warme kleding te hullen, want het koelt flink af in de avond. We leggen ook onze slaapspullen klaar. De matjes zijn heel dun, dat valt ons een beetje tegen, maar de slaapzakken die we hebben gehuurd in Cusco zien er goed uit.
Het avondeten doen we weer in de tent en is weer heel lekker. We krijgen soep en weer ruime keuze om te eten. We hebben een heel leuke groep en het is heel gezellig aan tafel. De maaltijd sluiten we af met een kopje thee.
Edy geeft ons informatie voor morgen. Dat is de zwaarste dag van de Inca Trail, want we gaan Death Woman’s Pass op, een hoge pas. Na het eten is het dus tijd ons bed in te gaan.
Dinsdag 11 juli: Death Woman’s Pass
We worden om 5.30 uur wakker gemaakt met thee in de tent. Dan is het tijd om alles in te pakken. Het is nog steeds niet echt warm en door de dunne matrassen hebben we niet heel goed geslapen.
Het ontbijt bestaat uit quinoahavermout, broodjes, jam en pannenkoeken. Als we allemaal hebben gegeten gaan we snel op pad, want we hebben een flinke klim voor de boeg.
Death Woman’s Pass
De berg staat bekend als een zware klim en zeker het eerste stuk begrijp ik wel waarom. Ik loop samen met twee Amerikaanse meisjes ergens achterin en het gaat niet echt van harte. Gelukkig is het uitzicht prachtig. Om ons gemotiveerd te houden komen we onderweg grazende ezels tegen die we kunnen aaien.
Halverwege de klim hebben we een pauze en krijgen we brunch. Iedereen krijgt thee, een broodje ham en er is popcorn met kokoskoekjes. Dit is een fijne oppepper voor de tweede helft van de klim.
Een voorsprong
Ik besluit na de pauze snel van start te gaan, zodat ik niet weer achteraan loop. Dit blijft echter de hele tijd zo. Hugo wacht op mij en we lopen ook met een Amerikaans meisje uit onze groep. Samen gaan we langzaam maar gestaag omhoog. Tot mijn verrassing worden we echter niet ingehaald.
Met de top in zicht besluit ik dan ook als eerste van de groep boven te willen komen, dus ik probeer wat harder te lopen. Het is een flinke klim, maar de top is in zicht, wat me wel helpt. Vlak voor de top doet Hugo even een eindsprint, maar samen met het Amerikaanse meisje ben ik toch als tweede van onze groep boven.
Wachten op de top
Hier wachten we op de hele groep. Het uitzicht is aan beide zijden van de berg heel mooi, dus hier uitrusten is geen straf. Eén voor één druppelen onze groepsgenoten binnen. Als iedereen er is maken we een groepsfoto op de top.
Na de top zijn we er helaas nog niet. We moeten nog een flink stuk afdalen voor onze camping. Het ergste hebben we echter overleefd, dus dat kunnen we ook nog wel aan.
Na een paar uur dalen komen we aan op onze camping. Hugo en ik zijn weer vooruit gelopen en blijkbaar gingen we best snel, want de dragers hebben ons nog helemaal niet verwacht. Als we onze backpacks al hebben afgegooid en ons glaasje sap al bijna op hebben beginnen ze nog snel te klappen, best grappig.
Lunch én diner
Als iedereen binnen is krijgen we onze lunch. Het is al vrij laat, 16.00 uur, maar door de brunch konden we het wel uithouden. We krijgen weer een uitgebreide lunch. Om ongeveer 16.30 uur zijn we allemaal uitgegeten. En dan kondigt Edy aan dat we om 18.30 uur weer worden verwacht voor het avondeten..
We brengen de tijd door met het uitpakken van de slaapspullen en wat relaxen in de tent tot etenstijd. We hebben vandaag een camping met uitzicht over het dal, echt een heel mooie plek voor de tentjes. Alweer veel te snel zitten we weer aan de eettafel. Het avondeten is wederom heel lekker, maar echt veel honger hebben we niet meer.
Sterke verhalen voor het slapengaan
Het laatste wat we vandaag doen is het drinken van machoté. Dit is een thee gemaakt van allerlei kruiden (we weten niet precies wat, de kok heeft deze thee gezet) gemixt met rum. De rum hebben we gekocht halverwege Death Woman’s Pass, bij de laatste mogelijkheid tot we weer in Machu Picchu zijn. Eén fles wordt gedeeld door de groep, de andere fles geven we aan onze dragers. Volgens Hugo was het vooral heel sterk.
Bij het drinken van deze thee vertelt Edy ons het spannende verhaal rondom de naam van de berg die we vandaag hebben beklommen: Death Woman’s Pass. Als je dit verhaal ook wilt leren, dan zul je toch de Inca Trail moeten lopen.. 😉 Na deze spannende legende is het tijd voor ons bed.
Woensdag 12 juli: Incaruïnes en mist
Om 5.00 uur staan ze weer naast onze tent met thee. Helaas is het op dit moment echter ook aan het regenen.. We pakken onze spullen weer in, maar laten ze nu in de tent liggen i.v.m. de regen. Hoewel het afgelopen nacht wat minder koud was dan de eerste keer, vond ik het nog steeds een beetje te frisjes. Gelukkig helpt het nu ik wat meer kleding had aangetrokken.
Vandaag moeten we een beetje snel weg: we hebben een lange route en de gidsen willen graag voor het donker binnenkomen in het laatste kamp. Het ontbijt is vandaag extra lekker en erna gaan we dus snel op pad. Gelukkig is de regen inmiddels opgehouden.
Wandelen met uitzicht
Hoewel de tweede dag bestempeld wordt als de zwaarste dag van de Inca Trail, klinkt de derde dag bijna zwaarder. We moeten meerdere keren ‘Inca flat’ (zo noemen ze een pad dat omhoog en omlaag gaat) en we eindigen met de ‘Gringokiller’: een lange trap omlaag, dodelijk voor de kniëen. Dat wordt nog wat!
Hoewel we meteen redelijk omhoog moeten, is het wel goed te doen: we worden namelijk getrakteerd op een prachtig uitzicht over de vallei. De wolken hangen er prachtig in een langzaam komt de zon ook op in de vallei.
Helaas behouden we dit uitzicht niet: het is vrij mistig onderweg. Het lijkt gelukkig wel langzaam op te trekken. We bezoeken halverwege de berg de Incaruïne Runkurakay. Als we hier binnenin staan en uitleg krijgen van Edy, komt de mist echter weer tevoorschijn.
Een flinke klim
Na deze ruïne gaan we naar de top, waar we weer op de hele groep moeten wachten. Deze top lijkt echter maar niet dichterbij te komen: om elke hoek ligt weer een nieuw pad omhoog. Als ik denk dat we er bijna zijn, loop Hugo vast een stuk vooruit. Hij kijkt vast om de hoek en zegt dat we er nog niet zijn. Ik ploeter naar hem toe en tot mijn grote verbazing blijkt het een grapje te zijn! We zijn er wel! Vanaf hier kun je nog een klein stukje omhoog, maar door de mist is er geen uitzicht, dus dat slaan we over.
Als de groep weer compleet is dalen we af, tot we bij een steile trap met 100 treden komen. Deze leidt naar de ruïne Sayacmarka. We kunnen de backpacks beneden laten (Edy past er even op) en boven krijgen we een uitleg van Nilton. Hij vertelt van alles over de krachten van Pachamama, ofwel Moeder Natuur. Het is een beetje een vaag verhaal, maar wel interessant, want Nilton is erg gepassioneerd.
Een Incapaleis
Sayacmarka lijkt wel een Incapaleis. Het ligt bovenop de heuvel en heeft schitterende uitzichten. Af en toe drijft de mist voorbij en kunnen we in het dal een andere Incaruïne zien: een heel mysterieus gezicht. Aan de andere kant is het uitzicht misschien nog wel mooier: een prachtig dal vol laaghangende wolken. De mist heeft dus toch ook een positieve kant!
Vanaf hier lopen we verder met twee Amerikaanse meisjes uit onze groep. We lopen door de Incaruïne die we al zagen liggen in het dal tot we komen bij een kamp. We denken dat hier onze lunch is, maar helaas blijkt niets minder waar. Vanaf hier mogen we nog een heel stuk. We liggen inmiddels helemaal achteraan en klagen flink over het pad, dat wederom ‘Inca flat’ is. Gelukkig kunnen we elkaar goed aanmoedigen door elke bocht weer te roepen hoe schitterend het uitzicht is; daar zien we nog steeds niet van door de mist.
Eindelijk pauze!
Dan komen we er eindelijk, bij ons lunchmoment. Het voorgerecht is heel pittig en daarom niets voor mij, maar het hoofdgerecht is heerlijk: een soort spaghettitaart. Ik vind het misschien wel onze favoriet van de Inca Trail en gelukkig mag ik nog een tweede stukje.
Tijdens het laatste deel van de wandeling heb ik steeds grappen gemaakt over chocoladetaart. Mijn verbazing kon dus niet groter zijn toen ik ontdekte dat we na het eten nog een verrassing kregen van kok Jesús: een taart! Geen chocoladetaart, maar een prachtig versierde taart. Hoe hij die hier op de berg heeft gebakken is ons een absoluut raadsel. En bij het proeven blijkt hij ook nog eens heerlijk te zijn. De overgebleven twee stukken had ik ook nog wel gelust, maar die geven we aan de kok en assistentkok, zodat ze hun eigen creatie kunnen proeven.
De gringokiller
Het laatste deel van deze dag is de beruchte gringokiller. We gaan een heel stuk dalen: in totaal dalen we wel 1700 meter vandaag, dus dat is echt gekkenhuis. Maar voor het zover is passeren we de een-na-laatste Incaruïne: Phuyupatamarka. Hier zie je verschillende baden waar water doorheen stroomt. Dit was de plek om zich te wassen voor men de tempel betrad. Hier lopen ook wat brutale lama’s: eentje loopt me praktisch omver.
We gaan nu voorop lopen met nog twee anderen uit onze groep. Dalen gaat me eigenlijk best wel makkelijk af, maar ik ga niet zo snel als de dragers: die rennen op een gestoord tempo de trappen af. Dat ze niets breken is me een wonder.
Als we er bijna zijn worden we beloond: de mist is opgetrokken en we hebben een schitterend uitzicht. In de verte ligt het dorpje Aguas Calientes in het dal, de toegangspoort tot Machu Picchu als je niet de Inca Trail loopt. Ook zien we links Machu Picchu Mountain, waarachter Machu Picchu ligt. We blijven hier een tijdje staan kijken.
De laatste camping
We lopen verder tot onze laatste Incaruïne: dit is tevens de grootste, met vele terrassen. Ook deze konden we al zien vanaf ons laatste uitzichtpunt. Hier ploffen we neer op een terras tot de groep compleet is. Met z’n allen maken we een groepsfoto met het waanzinnige uitzicht.
Vanaf de terrassen kunnen we de laatste camping zien: Wiñay Wayna. Het is nog een klein stukje lopen vanaf de terrassen. Gelukkig zijn we allemaal netjes op tijd voor het donker binnen. Dat is bij andere groepen wel anders, zelfs een uur na het donker horen we andere plekken nog applaus. Gelukkig is ons dat bespaard gebleven.
Uitrusten en eten
Wederom staat ons een verrassing te wachten. Het is namelijk teatime! We nemen plaats in de eettent en krijgen thee met popcorn. Ook praat Edy met ons over eventuele fooien voor de dragers, die we na het eten gaan geven. Na de thee kunnen we allemaal even omkleden en uitrusten. Onze eventuele fooi doen we in de enveloppen.
Het is al snel tijd voor onze laatste avondmaaltijd. De tijd vliegt en dat is toch gek: je wordt toch vrij hecht met een groep in deze korte tijd. We kunnen tot nu toe allemaal positief terugkijken op de Inca Trail, dus dat is erg fijn. Na het eten worden alle dragers erbij geroepen. Er worden wat aardige woorden gesproken vanuit enkele van ons en ook vanuit de dragers, waarna we afscheid van ze nemen. Dan is het tijd om te slapen: morgen weer vroeg op!
Donderdag 13 juli: Machu Picchu
Om 3.00 uur worden de tenten heen en weer geschud en mogen we opstaan. Ook vandaag moeten we weer snel zijn, want we willen niet achterin de rij staan bij het checkpoint. Sommige groepen gaan hierin wel héél ver en staan al om 2.00 uur op, maar dat gaat ons een beetje ver.
Na snel inpakken gaan we vlug ontbijten. Vandaag is het ontbijt ‘simpel’, want we hebben alleen pannenkoeken. Ze hebben hier toch gekke ideeën over simpele ontbijtjes hoor. Als dit er allemaal inzit lopen we de eerste 5 minuten naar het checkpoint om Machu Picchu in te gaan. Deze opent om 5.30 uur. We zijn anderhalfuur te vroeg, én pas de derde groep: dat betekent dat we op de bankjes kunnen wachten, wel zo fijn.
Het laatste stuk
Vlak voor de controle opengaat krijgen we allemaal ons controlebewijs, die we samen met ons paspoort moeten laten zien. Gelukkig zijn ze erg snel en zijn we er binnen no time doorheen. Met een flinke pas lopen we het laatste deel van onze reis. De Inca Trail is nog anderhalfuur naar de Sun Gate, boven Machu Picchu.
Voor ons gevoel gaat de tijd veel sneller en voor we het weten komen we al bij de ‘monkey steps’, een heel steile trap. Edy verzamelt alle wandelstokken zodat we naar boven kunnen klauteren, waarna hij naar boven komt met álle stokken. Wel knap, want de trap is niet mis!
De Sun Gate
Bovenaan zijn we er dan echt: de Sun Gate. Nu betreden we echt Machu Picchu. Maar, zoals blijkbaar elke ochtend, is het erg mistig, dus Machu Picchu is niet echt te zien. Gelukkig besluit de mist even op te trekken als de groep compleet is en kunnen we toch nog de Incastad zien, hoewel hij al snel weer gehuld is in de mistwolken.
We lopen vanaf hier omlaag Machu Picchu in. Een flinke afdaling verder komen we bij het punt waar je de klassieke foto kunt maken over deze mysterieuze stad. Helaas is het nog steeds vrij mistig, maar we maken alsnog een groepsfoto.
Tassen afgeven en een rondleiding
Na deze foto’s gaan we naar buiten, Machu Picchu uit. Dit doen we omdat we buiten onze backpacks achter kunnen laten in een soort garderobe. Ook kunnen we hier even naar de wc en een stempel in ons paspoort laten zetten. Als dit allemaal geregeld is gaan we Machu Picchu opnieuw in.
Eenmaal binnen geeft Edy ons een rondleiding door het complex. Hoewel er natuurlijk weinig zeker is (er zijn geen geschreven bronnen van de Inca’s), kunnen ze wel raden waarom bepaalde dingen zo zijn. Ook is het bijzonder om te zien hoe precies dingen gebouwd werden. Dit gaat niet alleen om de stenen die goed passen, maar ook ramen waar zonlicht tijdens midzomer en midwinter precies doorheen valt bijvoorbeeld.
Leeg Machu Picchu
De zon is inmiddels doorgebroken en de mist is opgetrokken. Aan het einde van zijn rondleiding vraag ik Edy hoe het kan dat het zo rustig is. Er is nu een nieuw ticketsysteem, waarbij je een ochend- of een middagticket koopt. Ik ben verbaasd dat het zo goed werkt. Edy vertelt ons echter dat het komt omdat de lerarenstakingen nog steeds niet zijn afgelopen. De treinrails is geblokkeerd, waardoor veel dagjesmensen Machu Picchu niet kunnen bereiken. Een gelukje voor ons, want het is nu heel stil. Maar ook weer niet, want we moeten vanavond wel terug naar Cusco..
Na de rondleiding hebben we nog de mogelijkheid zelf rond te lopen, wat we ook uitgebreid doen. We hebben een bepaalde tijd weer afgesproken in Aguas Calientes. Omdat de zon inmiddels schijnt, wil ik toch nog de klassieke foto’s opnieuw maken. De rest van de groep gaat alvast weg, maar we zijn er nu, dus we willen alles eruit halen.
Naar Aguas Calientes
Als we écht alles gezien hebben, nemen we afscheid van Machu Picchu en is de Inca Trail écht afgelopen. We nemen de bus naar Aguas Calientes, ook wel Machu Picchu Pueblo genoemd. Er staat een flinke rij, dus we moeten wel 4 bussen wachten. Uiteindelijk hebben we dan toch een plekje bemachtigd in de bus. Machu Picchu ligt erg hoog en met de bus dalen we af naar het dal. In het dorp stappen we uit en lopen we naar het restaurant waar we hebben afgesproken.
We zijn twintig minuutjes te laat, maar we worden gelukkig met een lach ontvangen en kunnen gelijk plaatsnemen aan tafel. Na ons ontbijt om 3 uur hebben we wel trek, dus we bestellen een pizza voor de lunch. Als de lunch op is, krijgen we van Nilton en Edy allemaal nog een certificaat omdat we de Inca Trail hebben voltooid.
Zaterdag kun je alles lezen over onze weg terug naar Cusco. Ook reizen we dan naar het noorden van Peru.
Heb jij weleens nagedacht over het lopen van de Inca Trail?
Meer lezen over deze reis? Bekijk ook de andere delen:
- Reisdagboek #1: Aankomst en Lima
- Reisdagboek #2: Huacachina, Nazca en Arequipa
- Reisdagboek #3: Hiken in de Colca Canyon
- Reisdagboek #4: Titicacameer in Peru
- Reisdagboek #5: La Paz en de Death Road
- Reisdagboek #6: Cochabamba en Sucre
- Reisdagboek #7: Dinosaurussen en Potosí
- Reisdagboek #8: Zilvermijnen en Tupiza
- Reisdagboek #9: Van Tupiza naar Salar de Uyuni
- Reisdagboek #10: Titicacameer en Cusco
- Reisdagboek #11: Incaruïnes en Rainbow Mountain
- Reisdagboek #13: Trujillo in Noord-Peru
- Reisdagboek #14: 6 dagen in de Manujungle
- Reisdagboek #15: De eerste dagen in Ecuador
- Reisdagboek #16: Eerste week op de Galápagoseilanden
- Reisdagboek #17: Bartolomé, Española en San Cristóbal
- Reisdagboek #18: Walvis spotten in Salinas
Dit vind je misschien ook leuk om te lezen:
Wat leuk om te lezen en wat een gave ervaring zeg! Het lijkt me zo zwaar, maar ook zo gaaf om een te doen. De foto’s zijn echt prachtig mooi, alleen daarvoor zou ik het best willen doen. Ik zou alleen niet weten of ik het qua conditie vol zou houden, vooral omdat het meerdere dagen duurt. Maar dat zal ook een kwestie zijn van de knop om en gewoon doen!
Het is wel goed te doen hoor! En omdat je de officiële zo lang van tevoren moet boeken, heb je ook tijd om alvast te oefenen 😉 Ik vond het echt prachtig, zulke mooie uitzichten..
WAUW! Wat gaaf zeg
Heel gaaf! Ik raad het dan ook van harte aan.
Hoi Manouk,
Ik vroeg me af met welke organisatie jullie uiteindelijk hebben besloten deze Inca Trail te doen? Je verhaal klinkt erg aantrekkelijk!
Hi Lisa! Wij zijn uiteindelijk met Peru Treks gegaan. Ik vond het echt een aanrader en heb het erg leuk gehad 🙂
Feest van herkenning met prachtige foto’s. Vorige jaar in april heb ik de trail gelopen en enorm genoten. Fysiek was het goed te doen maar het is wel een pittige klus. Als ik je verhaal lees komt steeds de gedachte bij me op dat ik hem nog wel een keer zou willen lopen.
Dankjewel! Ik heb hetzelfde haha, het was echt een heel bijzondere ervaring en ik zou het zo weer doen!