|

Reisdagboek #7: Dinosaurussen en Potosí

In onze vierde week kwamen we aan in Sucre. Vandaag vertel ik je wat we daar nog meer deden, met een onverwacht extra dagje.. Tevens reisden we door naar Potosí, de stad van de zilvermijnen.

Donderdag 15 juni: Dinosaurussen

Om 11.00 uur moeten we de bus hebben, dus we hebben niet echt haast. Het ontbijt is weer het vertrouwde brood met jam, maar de jam is dit keer wel huisgemaakt en erg lekker.

Het andere stel dat hier verblijft reist ook rond en heeft de tour over de zoutvlaktes in Uyuni vanuit Tupiza gemaakt. Ik speel ook met dit idee, dus dat levert gespreksstof op. Ze raden het ons van harte aan, dus we besluiten toch via Tupiza te gaan.

De Dinobus

Door het gezellige ontbijt moeten we toch nog een beetje opschieten. Dat denken we altijd, maar we staan toch weer ruim te vroeg op het centrale plein bij de kathedraal. Gelukkig is de bus ook op tijd.

Deze zogeheten Dinobus heeft een open dak waar je kunt zitten. We zijn één van de eersten, dus we kunnen bovenop. De bus brengt ons naar Parque Cretacico, waar we dinosaurusvoetsporen kunnen zien.

De voetstappen van miljoenen jaren oud

Na een poosje arriveert de bus bij het park en kunnen we uitstappen. We lopen redelijk snel naar boven en kopen een ticket. We kunnen precies aansluiten bij de Engelse tour die net bezig is.

Bij binnenkomst zie je gelijk overal dinosauriërs. Er staan levensgrote replica’s. Heel bijzonder om te zien hoe groot ze nu eigenlijk waren, zelfs voor ons is dit eigenlijk nog wel heel leuk. De rondleider vertelt er ook veel over.

Dinosaurussen in Parque Cretático Sucre
Dinosaurussen in Parque Cretático.

Dichter bij de voetstappen

Door het verschuiven van de aardplaten en het botsen ervan is de plaat met de voetstappen verticaal gaan staan. Naast het park staat een cementfabriek die hier afgraaft. Zij zijn gestopt op een laag vlak boven de sporen, omdat dit meer klei was en niet geschikt. Deze laag is langzaam vergaan en toen werden de sporen zichtbaar.

Dinosaurussporen op de muur in Parque Cretático
De omhoogstaande plaat met alle dinosaurusvoetstappen.

Je kunt de sporen bekijken vanaf een uitkijkplatform, maar om 12.00 uur en om 13.00 uur kun je ook dichtbij komen. Gewapend met helm en bril mogen we afdalen. De gids vertelt ons over de verschillende sporen en wijst ze ook aan. Sommigen zijn heel duidelijk, anderen minder.

Dinosaurusvoetstap in de muur
Een dinosaurusvoetstap van dichtbij.

Terug naar Sucre

Eenmaal boven is de zon zo gedraaid dat de voetsporen ook vanaf het platform goed te zien zijn. We vermaken ons nog even met de dinoreplica’s en nemen dan de Dinobus terug naar de stad.

In de stad gaan we richting Mercado Central. Hugo heeft een tentje doorgekregen van het hostel, dus we gaan naar boven bij de comedores, waar je kunt eten. Als we de juiste hebben gevonden gaan we zitten en nemen we het dagmenu. Dit bestaat uit soep en daarna een gerecht met vlees. We hebben gehaktballetjes, ik met rijst en Hugo met pasta.

Na de lunch lopen we weer naar beneden en nemen we als toetje een fruitsapje. Helaas zijn de fruitsapjes hier minder lekker dan in Peru. Mijn mandarijnensap is prima, maar Hugo’s sapje is gemixt met melk en geen succes. We kopen nog wat avocado en fruit voor later.

Laatste uren in Sucre

Omdat we de volgende dag naar Potosí door willen reizen, nemen we de rest van de middag om nog door Sucre te wandelen. We maken een grote ronde en eindigen met de begraafplaats, die vlak bij ons hostel ligt. Deze is heel groot en heeft veel mausoleums. Het is er altijd druk met mensen, best wel vreemd.

Begraafplaats in Sucre

In ons hostel genieten we nog van de laatste uurtjes zon op het dakterras.

Vrijdag 16 juni: een dagje alleen op stap

Bij het wakker worden ontdekte ik dat Hugo zich al de hele nacht niet goed voelde. Omdat hostels hier heel rumoerig zijn, slaap ik echter met oordoppen, dus dat had ik niet door gehad. Om die reden slapen we uit.

Na een poosje ben ik echter echt wakker en gaan we toch maar even ontbijten. Dit gaat wel, maar ook erna voelt Hugo zich niet echt beter. We denken dat hij gisteren iets verkeerds heeft gegeten, misschien toch op de markt?

Eigenlijk wilden we naar Potosí, maar op dit moment lijkt me dat niet verstandig: Hugo voelt zich namelijk niet goed en ik zie hem echt niet in de bus zitten. We boeken er een nachtje bij, wat gelukkig kan.

Werken in de stad

Om die reden besluit ik Hugo lekker in bed te gaan liggen en zelf de stad in te gaan met de laptop. Ik strijk neer bij Café Cosmo aan het centrale plein, waar ik ga lunchen en een paar uur werk aan Groetjes uit Verweggistan. Na een poosje stuur ik Hugo een berichtje, maar die voelt zich nog niet beter.

Ik sluit alles af en reken af, want ik heb toch wel zin om nog iets van de stad te bekijken. Eigenlijk hoopte ik dat we samen nog iets konden gaan doen, maar dat zit er dus helaas niet in. Hugo heeft op internet Castillo de la Glorietta gevonden en ik besluit daar dan maar alleen naartoe te gaan.

Zoektocht naar busjes

Op internet vind ik dat ik micro 4 moet hebben. Micro’s zijn kleine busjes die door de hele stad rijden, maar ze hebben niet echt haltes en ik weet ook niet hoe ze rijden. Hij schijnt langs Mercado Central te gaan, dus daar loop ik heen. Hoewel ik hele rijen busjes zie, zit 4 er niet in.

Ik stap zomaar een busje in en vraag de chauffeur naar het kasteel. Hij geeft aan dat ik busje G moet hebben, dat net voorbij komt. Ik sprint naar G en stap in, maar deze man beweert dat ik 4 moet hebben. Hij wijst vaag naar een straat en ik spring er zelf uit.

Een beetje geïrriteerd omdat het zo ingewikkeld is loop ik de straat in. En ja hoor, daar komt busje 4 aangereden. Hier spring ik in en deze man beaamt dat hij naar het Castillo gaat, dus ik betaal en ga zitten.

Ongelukken met open deuren

Ik zit nog maar net, tegenover de deur, als er een oud dametje instapt. Ze geeft de chauffeur wat muntjes en hij rijdt verder, zoals altijd. Maar op de één of andere manier verliest ze haar evenwicht en valt ze achterover door de deuropening de bus uit. Ik schrik me rot, de man naast me probeert haar nog te grijpen in haar val, maar het is al te laat.

De chauffeur stopt meteen en klimt de bus uit. Het vrouwtje ligt inmiddels op straat. Hij helpt haar met een andere passagier de bus weer in en vraagt of ze naar het ziekenhuis wil. Het vrouwtje gaat zitten en wrijft over haar hoofd, maar geeft aan dat niet te willen.

De chauffeur gaat verder en de vrouwen achter haar onderzoeken haar hoofd, maar zien niets. Hij biedt nogmaals aan naar het ziekenhuis te rijden, maar dat wil ze niet en ze stapt niet veel later uit. Ik ben me rot geschrokken, die rare praktijken hier ook.

Het roze kasteel

Na een ritje waarbij ik maar hoop dat de chauffeur zegt wanneer ik eruit moet, zie ik de torens van het kasteel. Het blijkt de laatste halte, dus dat kan niet missen. Ik stap uit en loop richting het kasteel.

Castillo de la Glorietta bij Sucre
Castillo de la Glorietta

Hier wordt er meteen naar me gebaard en mag ik een gebouwtje in, waar ik de entree kan betalen en me opgeef voor de rondleiding. Daarvoor moet ik nog even wachten, dus ik kan mooi wat foto’s maken.

De blonde toerist

Het is weer heel duidelijk dat ik opval, want ik hoor een meisje aan haar vader vragen of ik Spaans spreek en daarna waar ik vandaan kom. Sowieso zijn er niet veel niet-Zuid-Amerikaanse toeristen, dus dan val ik extra op.

Een uitgebreide rondleiding

Na tien minuten begint de rondleiding, die zeer uitgebreid is. Ik kan helaas niet alles goed volgen, want er zijn ook veel kinderen die er doorheen schreeuwen. Dan is het wel vrij lastig om je te concentreren op het Spaans.

Het kasteel is een mix van allerlei stijlen. Je ziet Spaanse mudejar, maar ook de Franse paleizen zijn te herkennen. Verder heeft het kasteel drie torens: een prinsessentoren, een Russische toren en een toren die gebouwd is in de stijl van de Big Ben. Een raar ding dus!

Castillo de la Glorietta

Terug naar Sucre

Na de rondleiding mag ik zelf nog wat rondlopen en kan ik zelfs een toren op. Als ik genoeg heb gezien, wandel ik terug naar de busjes om weer naar Sucre te gaan.

De busjes komen langs de begraafplaats, waar ons hostel vlakbij zit. Hier stap ik uit, dat scheelt meer weer lopen vanaf het centrum.

Een rustige avond

Ik gebruik de laatste uurtjes van de dag om nog even wat te typen, voor ik Hugo uit bed sleep om wat te gaan eten. Het gaat niet van harte, maar zo is hij even buiten en krijgt hij even wat binnen. We hebben deze dag gebruikt voor de was, dus die halen we ook op voor we gaan slapen.

Zaterdag 17 juni: op naar de zilvermijnen

De volgende ochtend slapen we uit. Als we wakker zijn, blijkt Hugo zich gelukkig alweer een stuk beter te voelen. We gaan snel ontbijten voor het niet meer kan.

Hugo ziet het wel zitten om verder te reizen, dus we pakken onze spullen in en nemen een taxi naar de busterminal. Hier boeken we de eerstvolgende bus naar Potosí, met een heel goedkope maatschappij.

De busreis naar Potosí

Het blijkt maar weer dat je echt betaald voor kwaliteit, want het is de slechtste bus die we ooit hebben gezien. De bus zelf is prima, maar de stoelen zijn vies en er is amper beenruimte. Gelukkig is de reis maar 3 uur (ja, je gaat dat kort vinden hier), dus dat overleven we wel.

De bus stopt onderweg regelmatig om mensen in te laten stappen en ook stoppen we soms om wat vrouwtjes mee te nemen die eten verkopen. Zij stappen verderop weer uit. Of ze al die kilometers dan weer teruglopen is me een beetje een raadsel.

Praktisch plannen

In het busstation lopen we even een rondje en kiezen dan een maatschappij die ons de volgende nacht naar Tupiza mag brengen. Dit is volgens de reisgids 7 uur, dus daarmee sparen we een dag in de bus en een overnachting. Tot na aankoop blijkt dat het slechts 5 uur in de bus is en we dus om 3 uur ’s nachts aankomen..

In Potosí gaan we naar het hostel dat we hebben uitgezocht, wat gelukkig nog plek heeft. En warme douches!

Mijntours op zondag

Potosí staat bekend om haar zilvermijnen, dus dat is wat op onze planning staat. We kiezen voor een iets duurdere maatschappij, want zij hebben mensen in dienst die vroeger en nog steeds in de mijnen werken.

Bij Big Deal Tours geven ze echter aan dat het geen goed idee is om op zondag te gaan. Er is dan niemand aan het werk, dus het is een stuk minder interessant. Dat maakt onze planning lastig, want we gaan zondagavond alweer weg..

Toeristeninformatie

We besluiten even rond te wandelen om na te denken. We komen toevallig langs het toeristenkantoor, waar we een kaart krijgen en meteen een toren kunnen beklimmen met uitzicht over de stad.

Torre de la Compañia de Jesús Potosí
Torre de la Compañia de Jesús

Eenmaal terug beneden vraag ik of het makkelijk is om bustickets om te wisselen. De vrouw blijkt heel praktisch aangelegd en belt gelijk even. Voor we het weten is het gelukt en kunnen we met de bus van maandagavond.

Torre de la Compañia de Jesús
Uitzicht over de stad.

Plannen voor zondag

We gaan terug naar Big Deal Tours en boeken voor maandag. Hugo is inmiddels omgepraat door de man in het kantoortje, want hij wilde eerst eigenlijk niet mee. Wel zo gezellig voor mij.

We kiezen een veilig restaurant na Hugo’s voedselvergifting en maken plannen voor de volgende dag, want op zondag is er niet veel te doen in Potosí. Na het eten gaan we douchen (echt warm!) en slapen.

Potosí
Het centrale plein in Potosí.

Zondag 18 juni: zondagen in Potosí

We zitten als eersten aan het ontbijt, terwijl we helemaal niet zo vroeg zijn opgestaan. Helaas staat er meteen weer jam en boter op tafel, niet echt mijn ding. Na een poosje komt een vrouw binnen met verse broodjes en krijgen we thee, wat ik beiden wel lekker vindt.

En dan de verrassing: roerei en pannenkoeken! Dat tovert het ontbijt op slag om in een groot succes.

Casa de la Moneda

Omdat dit museum alleen in de ochtend open is, gaan we eerst naar Casa de la Moneda. Dit is een oude muntfabriek in het centrum. Omdat ik Potosí zilver werd gevonden, lieten de Spanjaarden hier ook hun munten slaan.

Na wat religieuze schilderijen krijgen we uitleg over hoe dit in zijn werk ging. De munten veranderden door de jaren van samenstelling.

In het museum hebben ze ook nog gigantische machines, aangedreven voor ezels, om het zilver plat genoeg te krijgen voor de munten. Het zijn de enige van deze machines die nog bestaan, de andere zijn verloren gegaan.

Casa de la Moneda
De gigantische machines in Casa de la Moneda.

Een Boliviaanse braderie

Omdat verder echt alles dicht is op zondag, besluit we een tip op te volgen van de mevrouw van het toeristenkantoor. We lopen een flink stuk het centrum uit voor een markt. Dit blijkt een gigantische markt te zijn.

We lopen er een heel stuk overheen en ik vind het een soort combinatie tussen een braderie en een kermis, compleet met schiettenten en reuzenrad.

Markt in Potosí
De braderie in Potosí.

Lamatruien en lunch

Als we de mensenmassa weer zat zijn, nemen we een micro terug naar het centrum. Hier gaan we op zoek naar een veilig lunch voor Hugo’s herstellende maag.

Voor we aan de lunch beginnen kopen we nog een lamatrui voor Hugo, want het begint al kouder te worden en we gaan alleen nog maar richting koudere gebieden.

Voor de lunch delen we een schaal met empanadas, chorizo, kaas en champignons. Als toetje neem ik een ijsje. Tot mijn grote verdriet zitten hier niet alleen rozijnen op, maar ook een soort blauw alcoholisch drankje.. En laat ik die twee dingen niet lusten. Hugo sprak de legendarische woorden ‘Ik heb je nog nooit zo verdrietig naar een ijsje zien kijken.’

Uitrusten en warm worden

Omdat het in Potosí aan het einde van de dag flink afkoelt, gaan we hierna weer richting het hostel. Het is voor mij tijd om mijn blog voor de maandag af te maken en Hugo kan wat aan de foto’s werken voor we gaan slapen.

Lees meer over onze tour in de zilvermijnen en het Wilde Westen van Bolivia.

Meer lezen over deze reis? Bekijk ook de andere delen:

Dit vind je misschien ook leuk om te lezen:

Delen of bewaren voor later?

Vergelijkbare berichten

2 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.